Έφυγε ξαφνικά και αναπάντεχα από κοντά μας ο Χρήστος Τσαϊτουρίδης, ιδρυτικό μέλος του Ομίλου ‘Αριστόβουλος Μάνεσης’ και μέλος του Συντονιστικού Συμβουλίου του. Ο Χρήστος ήταν από τους νεότερους και τους πλέον αγαπητούς μαθητές του Δασκάλου μας. Διδάκτορας Νομικής στη Φιλοσοφία του Δικαίου, ειδικός επιστήμονας στο Συνήγορο του Πολίτη, λέκτορας στο Νομικό Τμήμα του Πανεπιστημίου της Κύπρου, άφησε έντονη τη σφραγίδα του τόσο στη θεωρία του δικαίου, κινούμενος στο μεταίχμιο Συνταγματικού Δικαίου και Φιλοσοφίας του Δικαίου, όσο και στη λειτουργία του Ομίλου μας. Συμμετείχε ανελλιπώς και παρείχε πρόθυμα και απλόχερα τη συνεργασία του σε όλες τις εκδηλώσεις του, συνδιοργάνωσε, μαζί με τον Γιώργο Σωτηρέλη, το Συμπόσιο για τα κοινωνικά δικαιώματα και πρωτοστάτησε, πρόσφατα, στη διοργάνωση ενός εξαιρετικά ενδιαφέροντος Συνεδρίου για τα πενήντα χρόνια του κυπριακού Συντάγματος, την οποία ανέλαβαν από κοινού το Πανεπιστήμιο Κύπρου και ο Όμιλος.
Την πρώτη του επιστημονική μελέτη με τίτλο «Οι κρατούντες, οι εξουσιαζόμενοι, το κράτος δικαίου» τη δημοσίευσε στο ‘Χαρμόσυνο Αριστόβουλου Μάνεση’, δίνοντας, από πολύ νεαρή ηλικία, το στίγμα μιας βαθιά φιλοσοφημένης και κριτικής προσέγγισης των συνταγματικών ζητημάτων. Με τη διδακτορική του διατριβή «Δύναμη και Δίκαιο – Το σώμα του νομικού υποκειμένου», που δημοσιεύτηκε στις εκδόσεις Π. Σάκκουλα, καθιερώνεται στο χώρο της Γενικής θεωρίας του Δικαίου και θέτει τις βάσεις για πανεπιστημιακή σταδιοδρομία, στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, η οποία έμελλε να είναι εξαιρετικά δημιουργική αλλά, φευ, και εξαιρετικά σύντομη.
Σεμνός, διακριτικός και ανιδιοτελής στις σχέσεις του, συνεπής στις υποχρεώσεις του, με έντονες και διαρκείς επιστημονικές αναζητήσεις και ενασχολήσεις, ήταν ένα υπόδειγμα ήθους, ευπρέπειας και μαχητικότητας ως προς την προώθηση των ιδεών του και την υπεράσπιση των ιδανικών του. Υπηρέτησε ευδόκιμα τόσο τη δικηγορία όσο και, στη συνέχεια, τον Συνήγορο του Πολίτη, με αντικείμενο τις υποθέσεις που άπτονταν της προστασίας του περιβάλλοντος, ενώ παράλληλα δεν έπαψε ούτε στιγμή να ερευνά, να γράφει και να δραστηριοποιείται για τα κοινά της επιστήμης που διακονούσε.
Πατέρας δύο μικρών τέκνων, δεν πρόλαβε να τα χαρεί ούτε αυτά να τον χαρούνε. Μια απώλεια τραγική για όλους μας αλλά κυρίως για την αγαπημένη του σύζυγο, τους γονείς του και τα αδέλφια του. Ένας άδικος και πρόωρος χαμός για όσους γνώρισαν την ευγένεια και το χαμόγελό του, για όσους συνεργάστηκαν μαζί του.
Το πένθος μας είναι βαρύ και η οδύνη μας αβάσταχτη. Ο Όμιλος έχασε ένα πολύτιμο συνεργάτη, τα μέλη του Συντονιστικού έναν πιστό και αγαπητό φίλο, η θεωρία του Δικαίου έναν προικισμένο και αφοσιωμένο εργάτη της. Αντίο Χρήστο.
