Μήττας / Στρατηλάτης / Κουμασίδης (επιμ.), Η ισχύς και το δίκαιο, Hippasus 2019

Παραδοσιακά το δίκαιο προβάλλεται και διεκδικείται –κατεξοχήν απ’ τον ανίσχυρο– ως αντίβαρο στη βία, την αυθαιρεσία, την ωμή επιβολή ισχύος. Την ίδια στιγμή το δίκαιο έχει πολλές φορές εξηγηθεί και ελεγχθεί ως ένα φαινόμενο που αντανακλά, όπως και αναπαράγει, σχέσεις ισχύος που ενυπάρχουν μέσα σε σχέσεις εξουσίας. Το ίδιο το δίκαιο άλλωστε ασκεί ισχύ, απαιτεί συμμόρφωση με τις επιταγές του. Αντλώντας μάλιστα την ισχύ του από μια ιδιαίτερη σχέση εξουσίας (την κυριαρχία ως πολιτική σχέση), αξιώνει να είναι η μοναδική αυτοδύναμη και, πάντως, ακαταγώνιστη μορφή εξουσίας στις σύγχρονες κοινωνίες. Και πάλι θα πρέπει να ρωτηθεί: Τι είναι αυτό που κάνει την κανονιστική δύναμη του δικαίου να διαφέρει ουσιωδώς από την άσκηση
αδικαιολόγητης δύναμης ή ισχύος;
Στην έκδοση στεγάζονται συμβολές που διερευνούν τη σχέση αυτή στη σκέψη και το έργο κλασικών, νεώτερων και σύγχρονων φιλοσόφων (βλ. Αριστοτέλης, Σπινόζα, Χομπς, Νίτσε, Καρλ Σμιτ, Μισέλ Φουκώ, Ζιλ Ντελέζ, Κορνήλιος Καστοριάδης κ.ά.). Φιλοξενούνται μελέτες που θίγουν τη συνάρθρωση δικαίου
και ισχύος αναφορικά με θεμελιώδη ζητήματα του δικαίου και της νομικής θεωρίας (βλ. ερμηνεία δικαίου, σύγκρουση και στάθμιση κανόνων, συσχετισμοί κοινωνικο-πολιτικών δυνάμεων και Σύνταγμα, κοσμικό κράτος, κοινωνική δικαιοσύνη κ.ά.). Τέλος, εξετάζονται προβολές της εξεταζόμενης θεματικής σε
ειδικότερα πεδία και αντικείμενα δικαίου (βλ. αστικό δίκαιο, εργατικό δίκαιο, φορολογικό δίκαιο, διεθνείς σχέσεις).