Ο 21ος αιώνας αποδεικνύεται πολύ ευφάνταστος. Τελευταίο του δημιούργημα είναι μία πανδημία οφειλόμενη στη ραγδαία διάδοση του θανατηφόρου ιού SARS-COV-2. Εξαιτίας της πανδημίας, στο μεγαλύτερο μέρος του δυτικού κόσμου έχει στηθεί ένα αλλόκοτο σκηνικό μίας ταινίας με πρωταγωνιστές το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό που αγωνίζεται να κρατήσει στην ζωή τα θύματα της νόσου. Ωστόσο, το σκηνικό αυτό είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για συνταγματική παρατήρηση.
Η υγειονομική κρίση που προκλήθηκε από τη ραγδαία εξάπλωση του κορωνοϊού SARS-COV-2 έφερε την διεθνή κοινότητα σε μία πρωτόγνωρη –άτυπη- κατάσταση ανάγκης. Ειδικά στην ευρωπαϊκή ήπειρο, αντί αξιόπιστου σχεδίου, η πανδημία συνάντησε μία αδικαιολόγητη πολιτική ατολμία, η οποία επιδείνωσε τον οικονομικό και κοινωνικό αντίκτυπο της περίστασης. Η ελληνική Κυβέρνηση, κατ’ επίκληση της προστασίας της δημόσιας υγείας, στην προσπάθειά της να αντιμετωπίσει την γενικευμένη πλέον απειλή, ενεργοποίησε τους προβλεπόμενους μηχανισμούς έκτακτης νομοθέτησης και ρύθμισης της εθνικής οικονομίας. Έτσι, εκδίδοντας πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, η Κυβέρνηση επέβαλε μία σειρά από περιορισμούς στα ατομικά δικαιώματα και έλαβε μέτρα που αφενός μεταβάλλουν σημαντικά τη λειτουργία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και αφετέρου αναγνωρίζουν εμμέσως την ανάληψη της κοινωφελούς υπηρεσίας προμήθειας και διανομής αγαθών πρώτης ανάγκης από ιδιωτικές επιχειρήσεις. Μετά τη συνταγματική αξιολόγηση των κυβερνητικών παρεμβάσεων, η παρούσα μελέτη, συνεκτιμώντας τις προκλήσεις του 21ου αιώνα, καταλήγει σε ορισμένες σκέψεις ως προς: (α.) την συνταγματική φύση της δημόσιας υγείας, (β.) την ανάγκη ελέγχου της έκτακτης άσκησης της νομοθετικής λειτουργίας από την εκτελεστική εξουσία και (γ.) την ανάδυση μίας νέας μορφής δημόσιας υπηρεσίας.
