Εξαιτίας της πανδημίας του Covid-19, η υγεία έχει δικαιολογημένα αναχθεί «σε απόλυτη κοινωνική και συνταγματική προτεραιότητα». Καθώς, λοιπόν, η προστασία της υγείας γίνεται το νέο… viral και του νομικού κόσμου, ευλόγως μπορεί κανείς να αναρωτηθεί ποιο θα είναι το πραγματικό μέλλον της στη Χώρα μας. Η προστασία αυτή έχει περιβληθεί σταδιακώς με ισχυρές συνταγματικές εγγυήσεις, που φαίνεται πλέον να περιλαμβάνουν τόσο ένα μικτού χαρακτήρα θεμελιώδες δικαίωμα όσο και ένα θεμελιώδες καθήκον αλληλεγγύης. Θα είναι άραγε όλες αυτές οι εγγυήσεις αποτελεσματικές; Θα εμπεδωθεί πράγματι υπέρ της υγείας ένα τεκμήριο συνταγματικής πρωταρχικότητας; Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα δεν μπορεί να είναι άνευ ετέρου καταφατική, αν ληφθεί υπόψη ότι η υγεία δεν είναι το μόνο συνταγματικό αγαθό που εμφανίζει μία τόσο πολυσύνθετη δομή. Το περιβάλλον, το οποίο συνδέεται και με την υγεία, αποτελεί επίσης ένα τέτοιο αγαθό. Εντούτοις, την ακμή της συνταγματικής προστασίας του ακολούθησε μια περίοδος ύφεσης -αν όχι παρακμής-, που συνδυάστηκε όχι μόνο με την υποβάθμιση των κοινωνικών δικαιωμάτων και των θεμελιωδών καθηκόντων, αλλά και με την απομείωση της ίδιας της κανονιστικότητας του Συντάγματος. Στο πλαίσιο διαχείρισης της πανδημίας του Covid-19, θα υπάρξουν άραγε ειλικρινείς μεταβολές στο συλλογικό νομικό φαντασιακό ή η προστασία της υγείας θα έχει την ίδια τύχη με την προστασία του περιβάλλοντος, η οποία, αφού περιβλήθηκε με το σύνολο σχεδόν των θεμελιωδών νομικών εγγυήσεων, κατέληξε τελικώς να είναι ένα γενικό μεν, πλην όμως ασαφές αίτημα που λειτουργεί συχνά ως νομιμοποιητικό άλλοθι κάθε κυρίαρχης οικονομικής επιλογής;
