Tο Δικαστήριο της Καρλσρούης υπορρήτως διατυπώνει ή μάλλον κατ’ αποτέλεσμα εξασκεί στην Weiss, μια διττή κυριαρχική αξίωση: α) την αξίωση μιας δεσμευτικής πολιτειακής αποτίμησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και β) την εξουσία της επίσης δεσμευτικής αποτύπωσης της πολιτικής αυτοσυνειδησίας του ενωσιακού πολίτη. Ο κριτικός ψόγος που διατυπώνει το Δικαστήριο έναντι του ΔΕΕ εμπεριέχει, αν ιδωθεί με προσοχή, ένα σημαντικό λογικό άλμα και αποδίδει, κυρίως, μια μείζονα ερμηνευτική αλαζονεία: Η αδυναμία «κατανόησης» ενός συλλογισμού από κάποιο αξιολογούν υποκείμενο δεν καθιστά την πράξη ή απόφαση, που τον εμπεριέχει ή προϋποθέτει, «ultra vires», δεν τον εκβάλλει δηλαδή eo ipso από τη σφαίρα των «νομίμων εξουσιών» του έτερου υποκειμένου που τον έχει εκφέρει. Αν τούτο γινόταν δεκτό, η υποκειμενική πρόσληψη του όποιου δικαιοδοτικού οργάνου θα συνεπήγετο «αντικειμενικές» νομικές συνέπειες για την απόφαση ενός άλλου, εν προκειμένω μάλιστα όχι ενός κατώτερου και υποκείμενου στη δικαιοδοτική «εποπτεία» του ΟΣΔΓ γερμανικού Fachgericht, αλλά του ανωτάτου δικαιοδοτικού οργάνου της ΕΕ.
