Κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου (1919-1939) η βασική τομή που συντελέστηκε σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο (1887-1920) είναι η συνειδητοποίηση από πλευράς των γυναικών ότι για την επίτευξη των στόχων του φεμινιστικού κινήματος είναι απαραίτητος ένας συλλογικός αγώνας. Για τον λόγο αυτό, οι φεμινίστριες του Μεσοπολέμου προσπαθούν μέσα από την οργάνωσή τους σε σωματεία, αλλά και μέσω της αρθρογραφίας τους σε φεμινιστικά περιοδικά, να παρακινήσουν τις υπόλοιπες γυναίκες, ώστε να ξεφύγουν από τα στεγανά του ατομικισμού και να συσπειρωθούν σε έναν αγώνα υπέρ των δικαιωμάτων τους. Έτσι, κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου στην Ελλάδα τίθενται οι βάσεις του γυναικείου κινήματος, καθώς τότε είναι που παγιώνεται το αίτημα της ισοπολιτείας των γυναικών. Προτεραιότητα δεν είναι πλέον μόνο η οικονομική χειραφέτηση, αλλά και η πολιτική.
