Κείμενα της συνταγματικής συγκυρίας, γραμμένα στο Λυκόφως της Μεταπολίτευσης. Άρθρα στον τύπο και μελέτες για τα εκφυλιστικά και παρακμιακά συμπτώματα του πολιτικού συστήματος, για τη ματαιοπονία των αναθεωρήσεων, αλλά και για την εντυπωσιακή, παρά την κρίση, ανθεκτικότητα του Συντάγματος. Ο ελληνικός συνταγματισμός συνομίλησε, εν μέσω Μνημονίων, αντιτέθηκε στο ρεύμα, με διαλλακτικότητα και ηπιότητα με τον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο συνταγματισμό. Δεν άντεξε απλώς, προσαρμόστηκε.
Το ίδιο προκύπτει και από τις συνταγματικές μελέτες του τόμου: για τις σχέσεις Κράτους και Εκκλησίας, για τα θέματα της βιοηθικής και βιοτεχνολογίας, για το δικαίωμα στη ζωή, στην αναπαραγωγή και τεκνοποιία, για την αντιμετώπιση της μετανάστευσης, για τα δικαιώματα των ψυχασθενών, για την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης. Τη στιγμή που το ατέλειωτο λυκόφως της Μεταπολίτευσης μας αφήνει κατακλυσμένους από αισθήματα πολιτικής μελαγχολίας και απογοήτευσης, φουντώνει μέσα μας η προσδοκία ενός Μετα-μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Περιεχόμενα
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
– Η προϊούσα παρακμή της Μεταπολίτευσης
– Η ματαιοπονία των αναθεωρήσεων απέναντι στη συνταγματική πραγματικότητα των άτυπων τροποποιήσεων του Συντάγματος
– Βιοηθική και Σύνταγμα
– Θρησκεία και Σύνταγμα
– Διάφορα άλλα, συνταγματικά και μη
– Ευρωπαϊκή ενοποίηση και Ευρωσύνταγμα
– Επίμετρο: Και μετά το λυκόφως, η αμυδρά ελπίδα μιας μετα-Μεταπολίτευσης
Βιβλιοκρισία: Γιάννης Παπαδόπουλος, Αν. Καθηγητής Πανεπιστημίου Μακεδονίας
Η διαπλαστική διασύνδεση του Συντάγματος με την ευρωπαϊκή, την υπερεθνική και την διεθνική έννομη τάξη
Ένα από τα πιο πρωτότυπα και χρήσιμα συμπεράσματα του βιβλίου είναι αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε η νοηματική «πλαστικότητα» του Συντάγματος. Πρόκειται για την διαρκή του προσαρμοστικότητα όσον αφορά όχι μόνο τα νοήματα που εμπεριέχει, αλλά και την ίδια την κανονιστική του υφή, η οποία δεν μένει καθηλωμένη και χαραγμένη στο μάρμαρο, αλλά αγκαλιάζει ευέλικτα τις κινήσεις της πραγματικότητας και τους προσδίδει χαρακτήρα κανονικότητας, η οποία, με τη σειρά της, εξασφαλίζει σταθερότητα και κανονιστικό κύρος στη νομοθετική πραγματικότητα. Αυτός ο πορώδης και ελαστικός χαρακτήρας του αναδυόμενου συνταγματισμού της εποχής μας κατάφερε να υποδεχθεί, χωρίς να κονιορτοποιηθεί, ακόμα και το «καινοφανές και ιδιότυπο σύμπλεγμα κανόνων αναφοράς του ενωσιακού, του διεθνικού και του εθνικού δικαίου».
ίμενα της συνταγματικής συγκυρίας, γραμμένα στο Λυκόφως της Μεταπολίτευσης. Άρθρα στον τύπο και μελέτες για τα εκφυλιστικά και παρακμιακά συμπτώματα του πολιτικού συστήματος, για τη ματαιοπονία των αναθεωρήσεων, αλλά και για την εντυπωσιακή, παρά την κρίση, ανθεκτικότητα του Συντάγματος. Ο ελληνικός συνταγματισμός συνομίλησε, εν μέσω Μνημονίων, αντιτέθηκε στο ρεύμα, με διαλλακτικότητα και ηπιότητα με τον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο συνταγματισμό. Δεν άντεξε απλώς, προσαρμόστηκε.
