Σκέψεις με αφορμή το βιβλίο του Αντώνη Μεταξά «Η ποιοτική ιδιαιτερότητα της Ενωσιακής Έννομης Τάξης – Αλληλένθεση, Κρίση, Εξαίρεση», Εκδόσεις Σάκκουλα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη, 2020 –
Eίχε τελειώσει η συγγραφή του παρόντος κειμένου, όταν το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας (ΟΣΔΓ) «απαγόρευσε» στις 26.3.2021 με προσωρινή διαταγή του στον Ομοσπονδιακό Πρόεδρο της Γερμανίας να υπογράψει τον ψηφισθέντα από το Κοινοβούλιο νόμο για τη συμμετοχή της χώρας στο Ταμείο Ανάπτυξης που είναι προγραμματισμένο να συμβάλει στην αντιμετώπιση των συνεπειών της πανδημίας. Όταν θα εκδοθεί η οριστική απόφαση, θα γνωρίζουμε αν η αντιευρωπαϊκή πολιτική «κραυγή», που εξέπεμπψε το εν λόγω Δικαστήριο με την απόφαση του στην υπόθεση Weiss στις 5.5.2020, έχει μετατραπεί σε διαρκή απόρριψη της υπεροχής του Ενωσιακού Δικαίου καθώς και σε οριστική τροχοπέδη σε κάθε μορφή ευρωπαϊκής οικονομικής αλληλεγγύης και εμβάθυνσης της διαδικασίας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η Ευρώπη βρίσκεται σε παρακμή μετά την απόρριψη της Συνταγματικής Συνθήκης το 2005 για πολλούς λόγους. Το ότι στη Γερμανία, με το ειδικό της βάρος, αρχίζει να κυριαρχεί μια εγωιστική εθνικιστική νοοτροπία και ότι το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό της Δικαστήριο έχει μετατραπεί σε εκφραστή της, λησμονώντας τα παλιά υψηλού επιπέδου νομικά του, είναι εξόχως ανησυχητικό και απογοητευτικό. Η Ευρώπη αν δεν θέλει να περιθωριοποιηθεί οριστικά, θάβοντας άδοξα μια 70χρονη πρωτοφανή ιστορικά πορεία, οφείλει να αντιταχθεί στα διαλυτικά φαινόμενα, που πυκνώνουν, και να προχωρήσει το ταχύτερο σε ένα φιλόδοξο πολιτικό σχέδιο. Στην υιοθέτηση μιας νέας Συνταγματικής Συνθήκης. Οι δε νομικοί της Γερμανίας αλλά και ευρύτερα πρέπει να εγκαταλείψουν την εθνοκρατική προσέγγιση του φαινομένου του πολυεπίπεδου συνταγματισμού και να ξαναθυμηθούν το «τέλος» της ευρωπαϊκής ενοποιητικής διαδικασίας.
