Η καθιέρωση του συνταγματισμού στην Ελλάδα όχι από λαϊκή ανάγκη, παρά από εξωτερική μίμηση –αν όχι επιβολή– η δημιουργία ανεξέλεγκτων ολιγαρχικών ομάδων που μάχονταν για την κατάληψη της εξουσίας κατά την διάρκεια της επανάστασης και η υπονόμευση της κυριαρχίας του νόμου δεν μπορούν παρά να λαμβάνονται υπ’ όψιν στην ιστορική πρόσληψη του συνταγματισμού στην Ελλάδα. Στο ίδιο πλαίσιο, οι επιμέρους αντιφάσεις της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, η γραφειοκρατική διοίκηση που από τότε παρατηρείται, η κυριαρχία της πολυνομίας και της κακονομίας, η δημι-ουργία του πελατειακού κράτους, το έλλειμμα επαρκούς λογοδοσίας των κυβερνόντων στους κυβερνωμένους, καθώς και η ενίοτε έντονη δυσαρμονία του λαϊκού αισθήματος προς τα Συντάγματα της εποχής, είναι στοιχεία που αποτυπώνονται στην κριτική του Βερναρδάκη και πρέπει να συνεκτιμηθούν από όσους αποφασίσουν να ασχοληθούν σε βάθος με την συνταγματική ιστορία της Ελλάδας.
