(Προδημοσίευση από το περιοδικό “Το Σύνταγμα”)
Με την 1492/2013 απόφαση του Ε΄ τμήματος, το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε αίτηση ακύρωσης κατά της κοινής υπουργικής απόφασης με την οποία εγκρίθηκαν οι περιβαλλοντικοί όροι τόσο για την εκμετάλλευση κοιτασμάτων των μεταλλείων Κασσάνδρας στο νομό Χαλκιδικής, όσο και για την αποκατάσταση των χώρων απόθεσης παλαιών τελμάτων στην Ολυμπιάδα Χαλκιδικής από την εταιρία «Ελληνικός Χρυσός Α.Ε.Μ.Β.Χ». Το άρθρο αυτό μελετά την εν λόγω απόφαση, αναλύοντας βήμα προς βήμα τον δικανικό συλλογισμό υπό το φως βασικών συνταγματικών θεωρητικών και μεθοδολογικών παραδοχών. Συγκεκριμένα, στο Α΄ μέρος αποτυπώνονται ορισμένες αναγκαίες αποσαφηνίσεις γύρω από την έννοια της βιώσιμης ανάπτυξης και τη λειτουργία της στο δικανικό συλλογισμό του ΣτΕ, την αρχή της πρόληψης και τη σταθμιστική διαδικασία στις περιβαλλοντικές διαφορές, καθώς και τα όρια του δικαστικού ελέγχου. Στο Β΄ μέρος προσεγγίζονται κριτικά κύρια σημεία του δικανικού συλλογισμού της σχολιαζόμενης απόφασης που εγείρουν έντονο προβληματισμό. Συνολικά, η ανάλυση που επιχειρείται στο άρθρο αυτό καταδεικνύει ότι παρά τις θετικές στιγμές τούτης της απόφασης, ο δικανικός συλλογισμός χαρακτηρίστηκε από σημαντικές παραλείψεις και αντιφάσεις, οι οποίες επιτρέπουν να τεθεί υπό αμφισβήτηση η ακρίβεια της τελικής δικανικής κρίσης.
