Γενικές σκέψεις για το ένδικο βοήθημα της αιτήσεως αναιρέσεως μετά τον ν.3900/2010 και της σχέσης του με το δικαστικό έλεγχο της συνταγματικότητας των νόμων

Αντικείμενο της παρούσας μελέτης αποτέλεσαν οι τροποποιήσεις που επέφεραν στο ένδικο μέσο της αιτήσεως αναιρέσεως οι ρυθμίσεις των άρθρων 12 και 2 του ν.3900/2010. Με την πρώτη διάταξη, τέθηκε ως προϋπόθεση του παραδεκτού της άσκησης της αιτήσεως αναιρέσεως, η ύπαρξη αντίθετης νομολογίας ή η μη διαμορφωμένη νομολογία, επί του νομικού ζητήματος που επιλύθηκε με την προσβαλλόμενη απόφαση. Με την δεύτερη διάταξη, προβλέφθηκε ότι επιτρέπεται η αίτηση αναιρέσεως κατά δικαστικής απόφασης διοικητικού δικαστηρίου, κατά παρέκκλιση κάθε άλλης δικονομικής διάταξης, εφόσον σ΄ αυτή διατυπώνεται ρητή και απερίφραστη κρίση περί αντισυνταγματικότητας ή αντισυμβατότητας διάταξης τυπικού νόμου, εφόσον το ζήτημα δεν έχει κριθεί με προηγούμενη απόφαση του ΣτΕ. Εξετάστηκε, ο σκοπός θέσπισης της πρώτης διάταξης σε σχέση με την τελολογία του ένδικου μέσου της αιτήσεως αναιρέσεως, αναλύθηκε η έννοια του νομικού ζητήματος  ως κεντρική εννοιολογική συνιστώσα του παραδεκτού του ενδίκου μέσου, και, προτάθηκε μία διασταλτική ερμηνεία της σχετικής προϋπόθεσης, με σκοπό την αποτελεσματική εφαρμογή του δικαιώματος δικαστικής προστασίας. Τέλος, αναλύθηκε δικονομικά ο νέος λόγος αναιρέσεως του άρθρου 2 του ν.3900/2010 και προσδιορίσθηκε η σχέση του με τον δικαστικό έλεγχο της συνταγματικότητας των νόμων.