Αντικείμενο διερεύνησης της μελέτης αποτελεί το ζήτημα του εάν η ρητή αποσαφήνιση του υποχρεωτικού χαρακτήρα της λήψης του γενετικού υλικού μετά την προσθήκη του σχετικού επιρρήματος στην αναθεωρημένη διάταξη του άρθρου 200Α ΚΠΔ προσφέρει επαρκές νομιμοποιητικό έρεισμα ικανό να θεμελιώσει τη νομιμότητα της εξαναγκαστικής υποβολής του ατόμου στην ανακριτική αυτή πράξη, όπως έχει υποστηριχθεί στη ΓνωμΕισΑΠ 15/2011. Μέσα από την αναλυτική παρουσίαση της θέσης που εκφράζεται στη γνωμοδότηση αλλά και τον σχολιασμό των κυριότερων προβαλλόμενων επιχειρημάτων, αμφισβητείται τόσο η ερμηνευτική προσέγγιση που εκεί υιοθετήθηκε υπέρ της εννοιολογικής ταύτισης της ρήτρας της υποχρεωτικότητας με τον εξαναγκασμό, όσο (κατ’ επέκταση) και το επιτρεπτό της προσφυγής στην χρήση φυσικής βίας από τις διωκτικές αρχές με στόχο την απόσπαση του κυτταρικού δείγματος του φερόμενου ως δράστη, χωρίς την ύπαρξη ειδικής, expressisverbis κανονιστικής εξουσιοδότησης.
