Ως γνωστόν, το εγχείρημα της νομικής αποδόμησης του Α’ Μνημονίου ενώπιον της Ολομελείας του ΣτΕ απέτυχε μεν, διεσφάλισε δε ισχυρές και λίαν ενδιαφέρουσες αντίθετες μειοψηφικές γνώμες. Η προσπάθεια όμως συνεχίστηκε και ενώπιον του ΕΔΔΑ, όπου μια κορυφαία συνδικαλιστική οργάνωση (από τις πολλές που προσέφυγαν στο ΣτΕ), η ΑΔΕΔΥ, και μια έμμισθη δικηγόρος του Συνήγορου του Πολίτη, άσκησαν ατομικές προσφυγές ισχυριζόμενες ότι η περικοπή συντάξεων και αποδοχών στον Δημόσιο Τομέα, παραβιάζει δικαιώματά τους, που προστατεύει η ΕΣΔΑ και δη το δικαίωμα της ιδιοκτησίας (άρθρο 1 του 1ου ΠΠΠ), το δικαίωμα στη δίκαιη δίκη (άρθρο 6), το δικαίωμα στην προστασία της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής (άρθρο 8), το δικαίωμα σε αποτελεσματική προσφυγή ενώπιον Δικαστηρίου (άρθρο 13), την απαγόρευση των διακρίσεων (άρθρο 14) και την απαγόρευση της κατάχρησης δικαιωμάτων (άρθρο 17). Παρά το γεγονός όμως ότι η κατάλυση της συλλογικής αυτονομίας από την Κυβέρνηση απετέλεσε έναν από τους βασικούς λόγους της προσφυγής ενώπιον του ΣτΕ, η προσφυγή ενώπιον του ΕΔΔΑ παρέλειψε να επικαλεστεί την παραβίαση του άρθρου 11 της ΕΣΔΑ, που κατ’ εξοχήν την προστατεύει. Το Δικαστήριο του Στρασβούργου [(Πρώτο Τμήμα), Ιωάννα ΚΟΥΦΑΚΗ κατά Ελλάδας και ΑΔΕΔΥ κατά Ελλάδας, Προσφυγές υπ’ αρ. 57665/12 και 57657/12, 07/05/2013] απέρριψε αμφότερες τις προσφυγές και τους λόγους που προβλήθηκαν, ως προδήλως αβάσιμες.
