Το φαινόμενο των κυβερνητικών πράξεων έχει απασχολήσει τη θεωρία και τη νομολογία ήδη από τον 19ο αιώνα. Ως κυβερνητικές πράξεις ορίζονται οι πράξεις της εκτελεστικής εξουσίας που περιβάλλονται με δικαστική ασυλία, επειδή ανάγονται στη διαχείριση της πολιτικής εξουσίας. Η ιδιαιτερότητά τους αυτή να μην υπάγονται σε δικαστικό έλεγχο τις καθιστά ιδιαίτερα γοητευτικές για τους μελετητές του δημοσίου δικαίου.
Η έννοια των κυβερνητικών πράξεων έχει νομολογιακή προέλευση, γεγονός που έχει δυσχεράνει τη δογματική θεμελίωσή της, αφού μέχρι σήμερα δεν υπάρχει κάποια θεωρία που να εξηγεί με σαφήνεια πότε μια πράξη της εκτελεστικής εξουσίας, και δη της διοίκησης, είναι κυβερνητική. Ωστόσο, η νομολογία των εθνικών δικαστηρίων έχει συστηματοποιήσει σε μεγάλο βαθμό τις πράξεις της διοίκησης που ανάγονται στην άσκηση της κυβερνητικής λειτουργίας δημιουργώντας έτσι έναν «κατάλογο κυβερνητικών πράξεων».
Η παρούσα μελέτη εξετάζει την ιστορική εξέλιξη των κυβερνητικών πράξεων και τη σχέση της θεωρίας με το κράτος δικαίου. Στη συνέχεια παρουσιάζει συνοπτικά τις θεωρίες που έχουν αναπτυχθεί κυρίως στην ελληνική έννομη τάξη και εμβαθύνει στη νομολογία που έχει αναπτύξει σχετικά το Συμβούλιο της Επικρατείας.
Τέλος, σκιαγραφεί τις εξελίξεις που συντελούνται στη θεωρία των κυβερνητικών πράξεων τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς.