Η βάσει του άρθρου 21 ΚΝΔΔ διαφοροποίηση του τόκου επί των οφειλών του Δημοσίου και του γενικώς ισχύοντος τόκου επί των οφειλών των ιδιωτών συνιστά ρύθμιση ουσιαστικού δικαίου που δεν θέτει θέμα παραβίασης των άρθρων 20 παρ. 1 Συντ. και 6 παρ. 1 ΕΣΔΑ. Επίσης, εξέρχεται του πεδίου εφαρμογής του άρθρου 4 παρ. 1 Συντ., διότι αποβλέπει ήδη από το 1877 στην ορθή άσκηση της δημοσίας εξουσίας μέσω της διαφύλαξης της δημοσιονομικής ισορροπίας και της περιουσίας του Κράτους, με σκοπό την εκπλήρωση των, κατά το Σύνταγμα και τους νόμους, υποχρεώσεών του έναντι των πολιτών. Τέλος, δεν αντίκειται ούτε στο άρθρ.17 Συντ. [Αναδημοσίευση από ΘΠΔΔ 1/2013, σελ.47 επ.]

(Προδημοσίευση από το περιοδικό Δικαιώματα του Ανθρώπου) Εντός μίας εξαιρετικά πολύμορφης και πολυπληθούς πολιτείας, της ινδικής, η ισότητα μπορεί, υπό όρους αλλά μόνον μέχρις ενός ορισμένου, αξιοζήλευτου παρόλα αυτά, σημείου, να αποτελέσει συμβολική κορωνίδα αλλά και τεχνολογία ενσωμάτωσης (μέσω της πολιτικής συμμετοχής) διαφόρων ιστορικών μειονοτικών κοινοτήτων στον διάλογο της χώρας, και στο κτίσιμο ενός νέου Δήμου, εναρμονίζοντας την διαδικαστική και την αναδιανεμητική ισότητα με την ελευθερία συμμετοχής, που απορρέει από την σύλληψη της ελευθερίας ως μη-κυριαρχίας, κατά τον ορισμό του Πολιτικού Συνταγματισμού, εναντίον διαφόρων μορφών αυθαίρετης εξουσίας, δημόσιας και ιδιωτικής.

Το ελληνικό κράτος είναι διαχρονικά πλέον αξιόπιστος οφειλέτης σε σχέση με τους ιδιώτες οφειλέτες και συνεπώς ο κίνδυνος, τον οποίο διαχρονικά διατρέχει το Δημόσιο ως δανειστής, όσον αφορά την καταβολή των προς αυτό οφειλών των ιδιωτών, είναι μεγαλύτερος από τον κίνδυνο που αναλαμβάνουν οι ιδιώτες δανειστές του. Επομένως, η διαφοροποίηση δυνάμει του άρθρου 21 του Κώδικα Νόμων περί δικών του Δημοσίου του τόκου, νόμιμου ή υπερημερίας, που αφορά τις οφειλές του Δημοσίου και του αντίστοιχου γενικώς ισχύοντος τόκου που εφαρμόζεται στις οφειλές των ιδιωτών, είναι, χωρίς αμφιβολία, κατ’ αρχήν, δικαιολογημένη. Το απλό ταμειακό συμφέρον του Δημοσίου δεν αποτελεί λόγο δημοσίου ή γενικού συμφέροντος που να δικαιολογεί την ως άνω διαφοροποίηση του τόκου που καταβάλλει το Δημόσιο, τέτοιο λόγο όμως αποτελεί η διασφάλιση «της δημοσιονομικής ισορροπίας του Κράτους», ενόψει του ότι η παρούσα δημοσιονομική κρίση έχει, εξαιτίας της πρωτοφανούς διάστασής της, χαρακτήρα εθνικής κρίσης. Κατά συνέπεια, σύμφωνα και με τα όσα έχουν γίνει δεκτά από τη νομολογία της Ολομελείας του Συμβουλίου της Επικρατείας και του ΕΔΔΑ, από την επίμαχη διαφοροποίηση των επιτοκίων δεν προκαλείται παραβίαση ούτε της συνταγματικής αρχής της ισότητας, ούτε του άρθρου 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ, ενόψει και της εύλογης εν προκειμένω σχέσης των επιτοκίων. Παραπέμπει το ζήτημα στην Ολομέλεια.

Με τις υπουργικές αποφάσεις καθορισμού του χρόνου προβολής των πολιτικών κομμάτων από ραδιοτηλεοπτικά μέσα κατά την προεκλογική περίοδο για τις ευρωεκλογές της 9.6.2009 διαφοροποιείται το χρονικό σημείο έναρξης μετάδοσης των ραδιοτηλεοπτικών μηνυμάτων, καθώς και η έκταση του προσφερόμενου δωρεάν ραδιοτηλεοπτικού χρόνου, για τα νεοπαγή κόμματα σε σχέση με τα κόμματα που έχουν παρουσία στο ευρωκοινοβούλιο και τα κόμματα που είχαν συμμετάσχει και στις προηγούμενες ευρωεκλογές. Λαμβανομένης υπόψη και της απαγόρευσης προβολής διαφημιστικών μηνυμάτων κατά την προεκλογική περίοδο δυνάμει της παρ. 1 περ. β’ του αρ. 11 του ν. 3023/2002, η διαφοροποίηση αυτή αντίκειται στην αρχή της ισότητας τόσο ως προς το σκέλος του χρόνου έναρξης της δωρεάν προβολής μηνυμάτων όσο και ως προς την έκταση των μηνυμάτων αυτών..

Παραπέμπεται στην Ολομέλεια το ζήτημα της συνταγματικότητας των διατάξεων των αρ. 1-4 του ν. 3023/2002 περί κατανομής της ετήσιας κρατικής τακτικής χρηματοδότησης και οικονομικής ενίσχυσης για ερευνητικούς και επιμορφωτικούς σκοπούς στα πολιτικά κόμματα, βάσει των οποίων αποκλείονται από αυτή πολιτικά κόμματα που έχουν λάβει λιγότερο από 1,5% του συνόλου των ψήφων στις τελευταίες εκλογές. Όμοιες οι ΣτΕ 3158 και 3159/2009.