Ενώ είναι γενικώς αποδεκτό ότι η ελληνική δικαιοσύνη ανταποκρίνεται στα επί μέρους στοιχεία που συνθέτουν το περιεχόμενο του δικαιώματος σε δίκαιη δίκη, στο θέμα της απονομής αυτής σε εύλογο χρόνο, το δικαστικό σύστημα δεν έχει να επιδείξει τα καλύτερα αποτελέσματα. Μάλιστα, το Δικαστήριο του Στρασβούργου έχει δεχθεί σε αποφάσεις του ότι το πρόβλημα της… Read More »
The recent deficit crisis has posed once again the question who decides in last resort on important matters in modern democracies: the Executive, the bureaucrats, Parliament or the judges? Beyond its institutional aspects, the question raises important philosophical and moral issues. To what extent elected officials may bind the freedom of forthcoming generations to decide on their own welfare? And who are the best fit institutions to stop elected majorities from endangering their country’s future? Based on precedents drawn from modern European and Greek history, the speaker approaches the problem from both a political and an institutional standpoint. His conclusion is that the adoption of a balanced budget constitutional amendment, which would necessarily involve judges in the economic decision making process, is not the best way to face a problem, which remains deeply political.
The recent deficit crisis has posed once again the question who decides in last resort on important matters in modern democracies: the Executive, the bureaucrats, Parliament or the judges? Beyond its institutional aspects, the question raises important philosophical and moral issues. To what extent elected officials may bind the freedom of forthcoming generations to decide on their own welfare? And who are the best fit institutions to stop elected majorities from endangering their country’s future? Based on precedents drawn from modern European and Greek history, the speaker approaches the problem from both a political and an institutional standpoint. His conclusion is that the adoption of a balanced budget constitutional amendment, which would necessarily involve judges in the economic decision making process, is not the best way to face a problem, which remains deeply political.
Η πρακτική της θέσπισης ατομικών διοικητικών πράξεων δια τυπικού νόμου, που ακολουθείται τα τελευταία χρόνια ιδίως σε ζητήματα πολεοδομικά και περιβαλλοντικά, φέρνει στο προσκήνιο το ερώτημα της παραβίασης της αρχής της διακρίσεως των εξουσιών και του αυτοτελούς κανονιστικού περιεχομένου της αρχής αυτής. Θεωρία και πράξη δέχονται ότι αυτή η νομοθετική πρακτική συνιστά επέμβαση στο έργο της δικαστικής εξουσίας και παραβίαση του δικαιώματος δικαστικής προστασίας. Εδώ προβάλλεται η άποψη ότι η νομοθετική αυτή πρακτική συνιστά επέμβαση και στο έργο της διοικητικής λειτουργίας, για τον λόγο ότι και η διοικητική λειτουργία έχει αυτοτελές καθήκον αμεροληψίας κατά την εφαρμογή του νόμου, άρα και αυτοτελή ρόλο στην προστασία της αρχής της ισότητας και της ελευθερίας, ο οποίος διακυβεύεται με την απορρόφηση του έργου της από τον νομοθέτη.