Το φαινόμενο των κυβερνητικών πράξεων έχει απασχολήσει τη θεωρία και τη νομολογία ήδη από τον 19ο αιώνα. Ως κυβερνητικές πράξεις ορίζονται οι πράξεις της εκτελεστικής εξουσίας που περιβάλλονται με δικαστική ασυλία, επειδή ανάγονται στη διαχείριση της πολιτικής εξουσίας. Η ιδιαιτερότητά τους αυτή να μην υπάγονται σε δικαστικό έλεγχο τις καθιστά ιδιαίτερα γοητευτικές για τους μελετητές… Read More »
Μια συνολική θεώρηση με αφορμή την απόφαση του ΔΕΕ της 18ης Ιουλίου 2013 στις συνεκδικαζόμενες υποθέσεις C-584/10 P, C-593/10 P και C-595/10 P Επιτροπή, Συμβούλιο και Ηνωμένο Βασίλειο κατά Y. A. Kadi – Η μακρά ιστορία των υποθέσεων Kadi έφερε στο προσκήνιο κρίσιμα νομικά ζήτημα, ιδίως σε ότι αφορά την προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων και… Read More »
Η μεγάλη συνταγματική στιγμή της σύγκρουσης πολιτικής και δικαστικής εξουσίας στις ΗΠΑ με αφορμή το New Deal, που εφαρμόστηκε για την ανόρθωση της οικονομίας και τη διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής μετά το κραχ του 1929, εισφέρει κρίσιμα συμπεράσματα για την ισορροπία των θεσμών στην παρούσα συγκυρία, ιδίως σε σχέση με το όργανο που τελικά αξιολογεί τη συνδρομή δημοσίου συμφέροντος και τον τρόπο ανάγνωσης του συντάγματος. Ειδικώς ως προς το ζήτημα της ερμηνείας του οικονομικού συντάγματος, που ανάγεται στη συνολική κοσμοθεωρία κάθε συνταγματικής τάξης, η πρόταση που αναδεικνύεται είναι ότι η συμβολή του δικαστή καθίσταται ζωτικής σημασίας, θα πρέπει όμως να λαμβάνεται υπ’ όψιν ότι ο καταστατικός χάρτης δεν αποτελεί συνθήκη ευτυχίας αλλά κώδικα συνύπαρξης. Στο Δικαστήριο του New Deal, η λύση που δόθηκε υπό το βάρος της δημοκρατικής νομιμοποίησης της πολιτικής εξουσίας προβάλλει σήμερα επιτακτικά το αίτημα για μια διαυγή και ειλικρινή προσέγγιση σε σχέση με τον ρόλο του δικαστή και τις δικανικές άμυνες για τη λειτουργία των θεσμών, κατεξοχήν τις (τυπικού χαρακτήρα) συνταγματικές εγγυήσεις ανεξαρτησίας του δικαστή και την (ουσιαστικού χαρακτήρα) υποχρέωση συλλογικής και ατομικής αιτιολόγησης των δικαστικών αποφάσεων.
Η αναγωγή της αναλογικότητας σε κανόνα δικαίου μπορεί να καταλήξει στην εκφορά κρίσεων σκοπιμότητας υπό το μανδύα του ελέγχου νομιμότητας των πράξεων διακριτικής ευχέρειας της διοίκησης. Η αναλογικότητα επιτρέπει μία θεμιτή διεύρυνση του βεληνεκούς του δικαστικού ελέγχου, προκειμένου να καταλάβει έναν οριακό in concreto έλεγχο των ουσιαστικών και αξιολογικών κρίσεων της διοίκησης. Με αυτήν την προσέγγιση ο ακυρωτικός δικαστής θα απαλλαγεί από το σισύφειο καθήκον αναζήτησης της ουσιαστικά ορθής κρίσης και θα μπορέσει να ανταποκριθεί στο ρόλο του ως εγγυητή των δικαιωμάτων των διοικουμένων.
Διπλωματική εργασία στο Συνταγματικό Δίκαιο. Μεταπτυχιακός κύκλος σπουδών Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικών Επιστημών του Τμήματος Νομικής Α.Π.Θ. Υποβλήθηκε τον Δεκέμβριο 2008.
Οι διατάξεις του π.δ. 457/1983, κατά το μέρος που απαιτούν τη συνδρομή ιδιαιτέρων προσόντων στο πρόσωπο όχι μόνο του Διευθυντή Σπουδών, αλλά και του ιδιοκτήτη ερασιτεχνικής σχολής χορού αντίκεινται στο άρθρο 5 παρ. 1 Συντ., καθότι εισάγουν δυσανάλογο περιορισμό της οικονομικής ελευθερίας κατά παράβαση της συνταγματικής αρχής της αναλογικότητας (μειοψ.). Το ζήτημα παραπέμπεται στην επταμελή σύνθεση του Τμήματος