«Το Δημόσιο δεν παραιτήθηκε (ούτε τότε ούτε τώρα) σύμφωνα με την επιφύλαξη της παρ. 14(5) της Σύμβασης του 2010, από τις «ασυλίες» εκείνες που απορρέουν από κανόνες αναγκαστικού δικαίου, και β) οι διατάξεις του άρθρου 4 του ν.3068/2002 συνιστούν τέτοιους κανόνες αναγκαστικού δικαίου. Από τις παραδοχές αυτές προκύπτει αναγκαίως το συμπέρασμα ότι η επίμαχη παραίτηση του Δημοσίου δεν επεκτείνεται στην «ασυλία» ως προς τη δημόσια περιουσία αυτού και άρα δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο η περιουσία του ούτε η εθνική κυριαρχία της χώρας και γ) η αναγκαστική εκτέλεση στην Ελλάδα διέπεται υποχρεωτικά και σε κάθε περίπτωση από το ελληνικό δίκαιο. Τούτο ισχύει ακόμη κι αν η αξίωση προς ικανοποίηση της οποίας γίνεται η εκτέλεση απορρέει από έννομη σχέση (π.χ. δάνειο) που διέπεται από αλλοδαπό δίκαιο, όπως στην προκειμένη περίπτωση που η Σύμβαση ρυθμίζεται από το αγγλικό δίκαιο».

Στο άρθρο του ο αν. καθηγητής Π. Γκλαβίνης υπεραμύνεται της άποψης, αντικρούοντας σχετικές θέσεις των καθηγητών Γ. Κασιμάτη και Γ. Κατρούγκαλου –που έχουν αναρτηθεί στον ιστότοπό μας– ότι η ρήτρα του άρθρου 14 παρ. 5 της δανειακής σύμβασης δεν περιέχει ούτε συνεπάγεται παραίτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελληνικής Δημοκρατίας ούτε επιφέρει αθέμιτο περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας της. Υπενθυμίζει ότι εφαρμοστέο δίκαιο στην αναγκαστική εκτέλεση κατά του Δημοσίου είναι το δίκαιο της χώρας εκτέλεσης, δηλαδή εν προκειμένω της Ελλάδας.

Ο καθηγητής Κώστας Χρυσόγονος παρουσιάζει κριτικά το ‘μηχανισμό στήριξης’ της ελληνικής οικονομίας, τον οποίο χαρακτηρίζει ως «defacto εκχώρηση της εξωτερικής οικονομικής κυριαρχίας», και εξετάζει τις συνέπειές του για την ίδια την κρατική υπόσταση της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Ο καθηγητής Γιώργος Κασιμάτης εξετάζει κριτικά το πλέγμα των διατάξεων που συνιστούν τη Συμφωνία Δανεισμού της Ελλάδας με τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης, διαπιστώνει κατάφωρες παραβιάσεις του διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου και του ελληνικού Συντάγματος και διατυπώνει τον έντονο προβληματισμό, από την έποψη τόσο της εθνικής κυριαρχίας όσο και των αρχών του ευρωπαϊκού δικαιικού πολιτισμού και του πνεύματος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Πρακτικά εκδήλωσης του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

Πρακτικά εκδήλωσης του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

Οι όροι των δημοσίων δανείων, ενώ υπό κανονικές συνθήκες καθορίζονται μονομερώς από το κράτος, σε έκτακτες περιπτώσεις δημοσιονομικής αδυναμίας καθορίζονται μονομερώς από τους δανειστές. Στις περιπτώσεις αυτές, η σύναψη εξωτερικών δημόσιων δανείων, αυτών δηλαδή που προέρχονται από κεφάλαια του εξωτερικού, συνεπάγεται αποδυνάμωση της εθνικής κυριαρχίας, ενόψει τόσο των όρων που οι αλλοδαποί δανειστές επιβάλλουν για τη διασφάλισή τους όσο και του ότι τα ποσά που καταβάλλονται προς εξόφληση των δανείων εξάγονται στην αλλοδαπή.

Τα Προγράμματα Διαρθρωτικής Προσαρμογής που συνάπτονται μεταξύ του ΔΝΤ και των κρατών-μελών δεν συνιστούν διεθνή συνθήκη κατά την έννοια της διεθνούς δικαίου και του άρθρου 28 παρ. 1 Συντ. Την πρωτοβουλία τόσο για τη σύναψη της συμφωνίας όσο και για τη λήψη των διαρθρωτικών μέτρων την έχει, τυπικά τουλάχιστον, το κράτος. Εξάλλου, καθαυτή η συμφωνία δεν έχει νομική δεσμευτικότητα.