Στο παρόν κείμενο αποτυπώνονται σκέψεις του συγγραφέα για την ανάγκη προσδιορισμού αυτού που θα μπορούσε να συγκροτεί σήμερα μια ευρωπαϊκή “συνταγματική ταυτότητα”, αλλά και κάποια ερεθίσματα για την ανίχνευση της κανονιστικής λειτουργίας που μια τέτοια ταυτότητα μπορεί (και θα έπρεπε) να αναπτύξει.Οι σκέψεις που διατυπώνονται επικεντρώνονται στην ανάδειξη της προαναφερθείσας αναγκαιότητας, αλλά και της σημασίας της για τη θεσμική και πολιτική ωρίμανση της ενοποιητικής διαδικασίας. Κριτικά, υπό το πρίσμα του ενωσιακού δικαίου, αξιολογείται η απόφαση 668/2012 του ΣτΕ για τη συμβατότητα του “Μνημονίου” με την ελληνική συνταγματική τάξη, όπως επίσης προσεγγίζεται το ίδιο το “Μνημόνιο” κριτικά υπό το πρίσμα της λειτουργικής του ένθεσης στο ενωσιακό θεσμικό και κανονιστικό σύστημα.Τέλος, καταγράφεται η άποψη του συγγραφέα επί του αποπροσανατολιστικού και σχηματικού χαρακτήρα του διλήμματος “υπέρ ή κατά” του Μνημονίου, το οποίο διέπει σε μεγάλη έκταση και την εγχώρια επιστημονική συζήτηση. Αυτό που προέχει είναι ο αναγκαίος επαναπροσδιορισμός των εθνικών μας ιεραρχήσεων και προτεραιοτήτων. Τούτο προϋποθέτει συγκροτημένο ρεαλιστικό σχεδιασμό αναφορικά με τις συγκεκριμένες μεταρρυθμιστικές τομές που θα βοηθήσουν το πλαδαρό και αποσαθρωμένο εθνικό μας θεσμικό και παραγωγικό οικοδόμημα να ανακάμψει. Αν κάτι τέτοιο δεν υφίσταται, είναι σχεδόν ανέφικτη η συστράτευση σ’ ένα, βραχυπρόθεσμα σίγουρα επώδυνο, μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων που είχαν σε μεγάλο βαθμό εθιστεί να διαβιούν στη φενάκη των “εύκολων λύσεων“ και της δανειοδίαιτης ευμάρειας.