Στις 19 Οκτωβρίου 2012 εκδόθηκαν δύο σημαντικές αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Κοινωνικών Δικαιωμάτων (Ε.Ε.Κ.Δ.), οι οποίες έκριναν βάσιμες επί της ουσίας τις υπ’ αριθ. 65 και 66/21.2.2011 συλλογικές προσφυγές που είχαν ασκήσει ενώπιόν της δύο αντιπροσωπευτικές ελληνικές συνδικαλιστικές οργανώσεις: η ΓΕΝ.Ο.Π./Δ.Ε.Η. και η Α.Δ.ΕΔ.Υ. Οι παραπάνω οργανώσεις είχαν ισχυριστεί στις προσφυγές τους ότι ορισμένα από τα μέτρα που υιοθέτησε η ελληνική κυβέρνηση σε εκτέλεση του πρώτου Μνημονίου ήταν αντίθετα με διατάξεις Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη (Ε.Κ.Χ.). Η μελέτη εξετάζει τα ακόλουθα ερωτήματα: γιατί η Α.Δ.Ε.Δ.Υ. και η ΓΕΝ.Ο.Π./Δ.Ε.Η. κατήγγειλαν ενώπιον της Ε.Ε.Κ.Δ. ορισμένα μόνο από τα μέτρα λιτότητας που υιοθέτησε η ελληνική κυβέρνηση και τι απάντηση έδωσε στις καταγγελίες των δύο αυτών συνδικαλιστικών οργανώσεων το παραπάνω όργανο; Ποια είναι η αποτελεσματικότητα των αποφάσεων της Ε.Ε.Κ.Δ. και τι θα συμβεί αν η ελληνική κυβέρνηση τις αγνοήσει, αν δεν εξαλείψει, με άλλα λόγια, τις αντίθετες προς τον Ε.Κ.Χ. ρυθμίσεις της ελληνικής νομοθεσίας; Τι δυνατότητες δικαστικής προστασίας θα έχουν σε μια τέτοια περίπτωση τα πρόσωπα που έχουν ζημιωθεί ή υποστεί βλάβη από τις ρυθμίσεις αυτές και τι επιπτώσεις θα έχει στην προστασία τους το γεγονός ότι τα επίμαχα μέτρα υιοθετήθηκαν για να συμμορφωθεί η χώρα με εντολές του πρώτου Μνημονίου;

Η Σύμβαση έρχεται στον κόσμο όχι μόνον για να προστατεύσει ατομικά πολίτες απέναντι σε συγκεκριμένες συμπεριφορές κρατών-μερών, αλλά για να οικοδομήσει, βαθμιαία, μια εναρμονισμένη προστασία για το σύνολο των ατόμων που βρίσκονται μέσα στη δικαιοδοσία τους. Το Δικαστήριο εξειδικεύει το γράμμα των διατάξεων της Σύμβασης, δίνοντας σάρκα σε ένα εξαιρετικά στοιχειώδες και γενικόλογο κείμενο, που ακριβώς συντάχτηκε με τον τρόπο αυτόν, ώστε να αφήσει περιθώρια στο δικαιοδοτικό όργανο να το αναπτύξει με γνώμονες τον χρόνο και τις εξελίξεις. Η ερμηνεία της Σύμβασης πρέπει ωστόσο να λαμβάνει υπόψη της έναν ελάχιστο κοινό παρανομαστή που προσδιορίζεται όχι από τους νόμους και τις πρακτικές του εμπλεκόμενου σε μια παραβίαση κράτους, αλλά από τις συνιστώσες των νόμων και των πρακτικών που τη δεδομένη στιγμή ισχύουν στον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο.