Σκέψεις γύρω από τον δικαστικό έλεγχο της ρυθμιστικής παρέμβασης του κράτους στην οικονομία
Το «Οικονομικό Σύνταγμα» συνάγεται, κατά βάση, από τα άρθρα 5 και 106 του Συντάγματος, με τα οποία κατοχυρώνεται η οικονομική ελευθερία και η κρατική παρέμβαση στην οικονομία. Η σύγκρουση μεταξύ τους επιλύεται με βάση την έννοια του δημοσίου συμφέροντος, που αποτελεί όριο της οικονομικής ελευθερίας, αλλά και κριτήριο της συνταγματικότητας των περιορισμών της. Ο περιορισμός, όμως, της οικονομικής ελευθερίας πρέπει, επίσης, να σέβεται και την αρχή της αναλογικότητας και να μην θίγει την οικονομική ελευθερία στον πυρήνα της. Η νομολογία ελέγχει και διαπιστώνει τη συνδρομή του δημοσίου συμφέροντος. Λίγες φορές κρίθηκε ότι οι περιορισμοί της οικονομικής ελευθερίας δεν υπηρετούν σκοπό δημοσίου συμφέροντος. Ο «πραγματικός» έλεγχος των μέτρων παρέμβασης στην οικονομία ασκείται όταν η ρύθμιση που επελέγη τίθεται υπό την βάσανο της αρχής της αναλογικότητας. Ο δικαστής προβαίνει, πλέον, σε όλο και περισσότερο αναλυτικό και λεπτομερή έλεγχο της αναλογικότητας. Τα τελευταία χρόνια, και προφανώς υπό την πίεση του κοινοτικού δικαίου, αναπτύσσεται στα θέματα ελέγχου των μέτρων οικονομικής πολιτικής μια νομολογιακή τάση η οποία προτάσσει την