Η μελέτη επιχειρεί, αρχικά, να εντοπίσει εκφάνσεις της θεωρίας των πολιτικών ζητημάτων στην ελληνική έννομη τάξη, σε συνάρτηση με την ανάπτυξη και εξέλιξη του δικαστικού ελέγχου της συνταγματικότητας. Στη συνέχεια, τις αξιολογεί και αμφισβητεί την αποτελεσματικότητα της λειτουργίας της θεωρίας ως αυτοτελούς τεχνικής αυστηρής οριοθέτησης (ή αυτοπεριορισμού) της δικαστικής εξουσίας σε σχέση με τις «πολιτικές» εξουσίες. Τέλος, αναζητά τη λειτουργία της στο σύγχρονο σύστημα δικαστικού ελέγχου των κρατικών πράξεων προτείνοντας μία νέα πρόσληψη της θεωρίας η οποία επιτελεί πλέον μία τριπλή αποστολή: συνιστά υπόμνηση της συνταγματικής κατανομής αρμοδιοτήτων, η οποία επιβάλλεται από την αναγωγή στο ίδιο το Σύνταγμα, αναδεικνύει και επιβεβαιώνει την ανάγκη αναγνώρισης ενός κοινού χώρου αρμοδιότητας πολλαπλών φορέων συνταγματικής ερμηνείας και οργανώνει τη θεσμική επικοινωνία των φορέων αυτών.Αναδημοσιεύεται από την επιθεώρηση «Δικαιώματα του Ανθρώπου» ΔτΑ Νο 47/2010, σ. 743-806.