Η εφαρμογή του προγράμματος σταθεροποίησης που περιλαμβάνεται στα μνημόνια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, θέτει πολυεπίπεδα θέματα συνταγματικότητας. Αφενός η σχετική δανειακή σύμβαση ουδέποτε κυρώθηκε με νόμο (δεδομένου ότι συνάφθηκε τρεις μέρες μετά την ψήφιση του ν. 3845/2010), ενώ αντισυνταγματική είναι και η πρόβλεψη του νόμου για μη κύρωση των μελλοντικών συμφωνιών τροποποίησης του μνημονίου. Αφετέρου, και σε επίπεδο ουσιαστικής αντισυνταγματικότητας οι συμφωνίες είναι προβληματικές, ως αντίθετες στα συνταγματικά δικαιώματα της συλλογικής αυτονομίας, της εργασίας, της προστασίας της κοινωνικής ασφάλισης, αλλά και στο πρώτο πρόσθετο πρωτόκολλο της ΕΣΔΑ. Το σημαντικότερο είναι ότι η εφαρμογή τους δεν θα δώσει λύσεις στα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, εφόσον θα επιβαρύνει το δημόσιο χρέος, διαλύοντας ταυτόχρονα τις προστατευτικές εγγυήσεις του κοινωνικού κράτους.

Ο δικαστικός έλεγχος των μέτρων οικονομικής πολιτικής δεν είναι ανεξάρτητος από το οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον και, πιο συγκεκριμένα, από τις κρατούσες σε κάθε εποχή οικονομικο-πολιτικές αντιλήψεις. Σε μια πρώτη περίοδο, την «κρατοκεντρική» (1975-1990), η κρατούσα αντίληψη επιφυλάσσει στο κράτος κεντρικό ρόλο εντός του οικονομικού πεδίου. Το κρίσιμο νομολογιακό σώμα της περιόδου αυτής συγκροτούν αποφάσεις με τις οποίες ελέγχεται η συνταγματικότητα μέτρων έντονου κρατικού παρεμβατισμού. Με συμβατικό ορόσημο το 1990 εισερχόμαστε σε μια δεύτερη περίοδο, την «αγορακεντρική», με κύριο χαρακτηριστικό το «άνοιγμα» στην αγορά και τον ελεύθερο ανταγωνισμό. Οι αποφάσεις με τις οποίες ελέγχεται η συνταγματικότητα των σχετικών μέτρων δίνουν το στίγμα στην περίοδο αυτή. Μια τρίτη περίοδος και ένα νέο οικονομικο-πολιτικό υπόδειγμα, «διορθωτικό» του προηγούμενου, έχουν αρχίσει να αναδύονται τα τελευταία χρόνια, μια εξέλιξη που φαίνεται πως αποτυπώνεται και στη νομολογία