Τα μέτρα που λαμβάνονται στο πλαίσιο της «μνημονιακής» νομοθεσίας περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, μειώσεις αποδοχών και επιδομάτων καθώς και περιορισμούς στα εργασιακά και κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα. Το επίπεδο, συνεπώς, κατοχύρωσης των κοινωνικών δικαιωμάτων κλονίζεται. Σύμφωνα με τη μέχρι τώρα σχετική νομολογία, ο νομοθέτης μπορεί να επιβάλλει έκτακτα μέτρα οικονομικής φύσεως για την προστασία της εθνικής οικονομίας, στο πλαίσιο του άρθρου 106 του Συντάγματος, όπως και να περιορίσει τη συλλογική αυτονομία για όσο χρόνο διαρκούν ιδιαίτεροι λόγοι κοινωνικού συμφέροντος. Ως προς την κοινωνική ασφάλιση, η νομολογία φαίνεται να αποδίδει ιδιαίτερη βαρύτητα στην προστασία του θεσμού των κοινωνικών ασφαλίσεων, χωρίς να αναγνωρίζει ότι από τις συνταγματικές διατάξεις προκύπτει κάποιου είδους αγώγιμη αξίωση των ασφαλισμένων. Όσο για το ΕΔΔΑ δέχεται ότι οι κοινωνικές παροχές προστατεύονται ως περιουσιακά δικαιώματα, σε περίπτωση δε μειώσεων των παροχών πρέπει να εξετάζεται η αναλογικότητα του μέτρου προς τον επιδιωκόμενο σκοπό δημοσίου συμφέροντος, αποκλείεται, πάντως, η προσβολή του πυρήνα του.