Η βάσει του άρθρου 21 ΚΝΔΔ διαφοροποίηση του τόκου επί των οφειλών του Δημοσίου και του γενικώς ισχύοντος τόκου επί των οφειλών των ιδιωτών συνιστά ρύθμιση ουσιαστικού δικαίου που δεν θέτει θέμα παραβίασης των άρθρων 20 παρ. 1 Συντ. και 6 παρ. 1 ΕΣΔΑ. Επίσης, εξέρχεται του πεδίου εφαρμογής του άρθρου 4 παρ. 1 Συντ., διότι αποβλέπει ήδη από το 1877 στην ορθή άσκηση της δημοσίας εξουσίας μέσω της διαφύλαξης της δημοσιονομικής ισορροπίας και της περιουσίας του Κράτους, με σκοπό την εκπλήρωση των, κατά το Σύνταγμα και τους νόμους, υποχρεώσεών του έναντι των πολιτών. Τέλος, δεν αντίκειται ούτε στο άρθρ.17 Συντ. [Αναδημοσίευση από ΘΠΔΔ 1/2013, σελ.47 επ.]

Το ελληνικό κράτος είναι διαχρονικά πλέον αξιόπιστος οφειλέτης σε σχέση με τους ιδιώτες οφειλέτες και συνεπώς ο κίνδυνος, τον οποίο διαχρονικά διατρέχει το Δημόσιο ως δανειστής, όσον αφορά την καταβολή των προς αυτό οφειλών των ιδιωτών, είναι μεγαλύτερος από τον κίνδυνο που αναλαμβάνουν οι ιδιώτες δανειστές του. Επομένως, η διαφοροποίηση δυνάμει του άρθρου 21 του Κώδικα Νόμων περί δικών του Δημοσίου του τόκου, νόμιμου ή υπερημερίας, που αφορά τις οφειλές του Δημοσίου και του αντίστοιχου γενικώς ισχύοντος τόκου που εφαρμόζεται στις οφειλές των ιδιωτών, είναι, χωρίς αμφιβολία, κατ’ αρχήν, δικαιολογημένη. Το απλό ταμειακό συμφέρον του Δημοσίου δεν αποτελεί λόγο δημοσίου ή γενικού συμφέροντος που να δικαιολογεί την ως άνω διαφοροποίηση του τόκου που καταβάλλει το Δημόσιο, τέτοιο λόγο όμως αποτελεί η διασφάλιση «της δημοσιονομικής ισορροπίας του Κράτους», ενόψει του ότι η παρούσα δημοσιονομική κρίση έχει, εξαιτίας της πρωτοφανούς διάστασής της, χαρακτήρα εθνικής κρίσης. Κατά συνέπεια, σύμφωνα και με τα όσα έχουν γίνει δεκτά από τη νομολογία της Ολομελείας του Συμβουλίου της Επικρατείας και του ΕΔΔΑ, από την επίμαχη διαφοροποίηση των επιτοκίων δεν προκαλείται παραβίαση ούτε της συνταγματικής αρχής της ισότητας, ούτε του άρθρου 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ, ενόψει και της εύλογης εν προκειμένω σχέσης των επιτοκίων. Παραπέμπει το ζήτημα στην Ολομέλεια.

Έναρξη τοκοφορίας επί αναγνωριστικής αγωγής κατά του Δημοσίου – Παραπομπή σε ΑΕΔ. Παραπέμπεται στο Α.Ε.Δ. λόγω αντιθέτου νομολογίας του Αρείου Πάγου –υπ’ αριθμ. 10/2008 Ολομέλειας– το ζήτημα αν υφίσταται τοκοφορία από την έγερση αναγνωριστικής αγωγής σε βάρος του Δημοσίου.