Επιτρέπεται σε περιόδους κρίσεων να παρεκκλίνουμε από το συνταγματικό κείμενο χάριν του δημοσίου συμφέροντος; Αποτελεί η σωτηρία της πατρίδας μια υπερσυνταγματική αρχή που υπερισχύει της «τυπικής» συνταγματικής νομιμότητας κατά το «salus populi suprema lex esto»; Μήπως στην ελληνική πολιτική και συνταγματική ιστορία υπερτονίζουμε τον ρόλο των ξένων δυνάμεων και την οικονομική διάσταση εις βάρος του ρόλου των προσωπικοτητων; Στα ερωτήματα αυτά τοποθετείται ο συγγραφέας μέσα από την ανάλυση των συνταγματικών γεγονότων του 1935, από το βενιζελικό κίνημα της 1ης Μαρτίου έως την παλινόρθωση της βασιλείας την 3η Νοεμβρίου 1935. Η μελέτη επιχειρεί να αναδείξει άγνωστα γεγονότα ή νέες διαστάσεις γνωστών γεγονότων της περιόδου, όπως επίσης και να εντάξει τα συνταγματικά γεγονότα του 1935 στο γενικότερο κλίμα της κρίσης του κοινοβουλευτισμού στον μεσοπόλεμο.

Η μελέτη προσπαθεί να αναδείξει μια σχετικά άγνωστη πλευρά του μεγάλου έλληνα νομικού Κ.Τριανταφυλλόπουλου, που είναι η πολιτική του δράση. Μετά από έρευνα σε εφημερίδες της εποχής και σε ειδικές μελέτες για την ιστορία κυρίως του πρώτου μισού του 20ου αιώνα, παρακολουθούμε την ζωή του Τριανταφυλλόπουλου σε αντιστοιχία με τα μεγάλα γεγονότα της περιόδου στα οποία συμμετείχε. Επίσης παρουσιάζεται και η συμβολή του σε σημαίνουσες δίκες της ίδιας περιόδου καθώς και ο τρόπος που εμπλεκόταν στα γεγονότα μέσα από τα άρθρα του και τα αυτοβιογραφικά του κείμενα.

Ο καθηγητής Γιώργος Κασιμάτης σκιαγραφεί τη συνταγματική μεταβολή του 1974-1975, αναδεικνύοντας τα βασικά στοιχεία που τη συγκρότησαν και τη σημασία τους για τη διάπλαση της ιστορικής πραγματικότητας που ακολούθησε. Συστατικά στοιχεία της συνταγματικής μεταβολής του 1974 είναι το ιστορικό γεγονός της ειρηνικής και πραγματικής μετάβασης από τη δικτατορία στη δημοκρατία και οι συνταγματικές βάσεις της τελευταίας που θέσπισε ο συντακτικός νομοθέτης του 1975.

Στη μελέτη του αυτή ο Κ. Γιαννόπουλος αναπλάθει με κριτική διάθεση και κίνητρο ιστοριοδίφη την ιδεολογική και πολιτική διαμάχη που είχε ο Κ. Τσάτσος, τις πρώτες δεκαετίας μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, με τρείς κεντρώους, όπως τους αποκαλεί διανοούμενους, τον Θεοτοκά, τον Ευ. Παπανούτσο και τον Φ. Βεγλερή. Με αφορμή την σκληρή διαμάχη τους μας θυμίζει τα ιστορικά γεγονότα της εποχής παραθέτοντας λεπτομέρειες και εξαντλητική τεκμηρίωση για πρόσωπα και πράγματα που διαδραμάτισαν σχετικό ρόλο.

Η απαγόρευση της παράστασης των Ορνίθων του Αριστοφάνη από τον τότε Υπουργό Προεδρίας Κ. Τσάτσο ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών το 1959 και έγινε αφορμή για οξύτατες αντικρουόμενες κρίσεις και επικρίσεις με άξονα την σχέση Εξουσίας και Τέχνης. Το ιστορικό αυτό γεγονός αναπλάθει ο Κ. Γιαννόπουλος, παραθέτοντας και σχολιάζοντας κριτικά υλικό της εποχής.