Ο συγγραφέας, αναζητώντας το ιστορικό και το σύγχρονο νόημα των θεμελιωδών δικαιωμάτων, παρακολουθεί τη διαχρονική εξέλιξη τους μέσα από τις ιστορικές, πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες ανάδυσης και ανάπτυξης του συνταγματισμού, χωρίς όμως να παραβλέπει και την “προϊστορία” τους, την οποία εντοπίζει στην ελληνορωμαϊκή παράδοση, στη χριστιανική αντίληψη και στις μεσαιωνικές χάρτες. Κατά τον συγγραφέα, το πραγματικό σημείο τομής στην ιστορία των θεμελιωδών δικαιωμάτων είναι η θετικοποίησή τους στα συνταγματικά κείμενα της αμερικανικής και της γαλλικής επανάστασης. Ωστόσο, κατά το 19ο αιώνα, ο ευρωπαϊκός συνταγματισμός ακολουθεί διαφορετική πορεία από τον αμερικανικό. Στον ευρωπαϊκό χώρο, ανεξάρτητα από τις ιδιαιτερότητες των αυτοχθόνων συνταγματικών παραδόσεων, κυριαρχεί συνολικά η αντίληψη ότι τα θεμελιώδη δικαιώματα δεσμεύουν μόνο την εκτελεστική εξουσία, και όχι τον κοινό νομοθέτη. Αντίθετα, στην Αμερική, τα θεμελιώδη δικαιώματα γίνονται εξαρχής αντιληπτά ως αγώγιμα δικαιώματα και κατά του κοινού νομοθέτη, μέσα από το μηχανισμό του δικαστικού ελέγχου της συνταγματικότητας των νόμων.

(Προδημοσίευση από το περιοδικό Δικαιώματα του Ανθρώπου) Εντός μίας εξαιρετικά πολύμορφης και πολυπληθούς πολιτείας, της ινδικής, η ισότητα μπορεί, υπό όρους αλλά μόνον μέχρις ενός ορισμένου, αξιοζήλευτου παρόλα αυτά, σημείου, να αποτελέσει συμβολική κορωνίδα αλλά και τεχνολογία ενσωμάτωσης (μέσω της πολιτικής συμμετοχής) διαφόρων ιστορικών μειονοτικών κοινοτήτων στον διάλογο της χώρας, και στο κτίσιμο ενός νέου Δήμου, εναρμονίζοντας την διαδικαστική και την αναδιανεμητική ισότητα με την ελευθερία συμμετοχής, που απορρέει από την σύλληψη της ελευθερίας ως μη-κυριαρχίας, κατά τον ορισμό του Πολιτικού Συνταγματισμού, εναντίον διαφόρων μορφών αυθαίρετης εξουσίας, δημόσιας και ιδιωτικής.