Το άρθρο αυτό αποτελεί συνέχεια της θέσης ότι η αρχή της αναλογικότητας δεν είναι απλώς ασυμβίβαστη με τα δικαιώματα του ανθρώπου αλλά αποτελεί απειλή για την ουσιαστική προστασία τους. Αναζητά τη βαθύτερη ιδέα περί ελευθερίας πάνω στην οποία εδράζεται η αρχή της αναλογικότητας και υποστηρίζει ότι αυτή είναι μία χομπσιανής προέλευσης «πλήρης» ελευθερία, η οποία, διεκδικεί την πραγματοποίησή της εντός της οργανωμένης κοινωνίας. Σύμφωνα με αυτήν κάθε συμφέρον ή επιδίωξη θεωρείται prima facie δικαίωμα, το οποίο πρέπει να σταθμιστεί με το γενικό ή κάθε άλλο αντικρουόμενο συμφέρον, με αποτέλεσμα να εξαφανίζεται η ιδέα των θεμελιωδών δικαιωμάτων άξιων προστασίας πέραν και υπεράνω χρησιμότητας. Στην παραπάνω αντίληψη της ελευθερίας αντιπαραβάλλεται η Καντιανή ιδέα περί ηθικώς δρώντων υποκειμένων, η ιδέα του Dworkin ότι η ελευθερία είναι μια «ερμηνευτική» έννοια, η οποία αποκτά αξία μόνο αν είναι συνδεδεμένη με την αξία (dignity) του ανθρώπου. Αυτή η ελευθερία παραβιάζεται, όταν η κοινωνία αρνείται σε ένα μέλος της ισότιμο με τα άλλα μέλη σεβασμό και φροντίδα, όταν δηλαδή τίθεται σε κίνδυνο η αξιοπρέπειά του ως υπευθύνως δρώντος υποκειμένου και όχι με κάθε περιορισμό της «πλήρους» ελευθερίας του. Τα ατομικά δικαιώματα προστατεύουν την ελευθερία που απορρέει από την αξία του ανθρώπου και αυτή η ελευθερία είναι αδιαπραγμάτευτη για κάθε δίκαιη κοινωνία. Πρόκειται για μια θέση που ταιριάζει με τις σύγχρονες αντιλήψεις για την αντιπροσωπευτική δημοκρατία και τον δικαστικό έλεγχο. Τέλος η ανάλυση μιας συγκεκριμένης απόφασης του ΕΔΔΑ, καταδεικνύει ότι η αρχή της αναλογικότητας δεν κάνει τίποτα άλλο από το αποκρύπτει τον πραγματικό ηθικό διάλογο και συλλογισμό που ούτως ή άλλως ενυπάρχει σε κάθε κρίση για τα δικαιώματα του ανθρώπου.(Το παραπάνω άρθρο είναι ακόμη υπό διαμόρφωση ενόψει της τελικής δημοσίευσης, επομένως, δεν προσφέρεται για επιστημονικές αναφορές)