Κρίθηκε ομόφωνα αντισυνταγματικό το πλέγμα των διατάξεων των άρθρων 2 και 3 του ν. 3021/2002 με τα οποία καθιερωνόταν απόλυτη και γενική απαγόρευση σύναψης δημοσίων συμβάσεων κατηγορίας προσώπων, που συνδέονταν ιδιοκτησιακά, επιχειρηματικά ή διευθυντικά με Επιχειρήσεις Μέσων Ενημέρωσης. Κρίθηκε συγκεκριμένα αντισυνταγματική, ως αντίθετη στην αρχή της αναλογικότητας, νοουμένης ως θεμελιώδους αρχής τόσο του εθνικού όσο και του κοινοτικού δικαίου, η προαναφερόμενη νομοθετική πρόβλεψη, επειδή καθιέρωνε με τη μορφή αμάχητου τεκμηρίου επαγγελματικό ασυμβίβαστο που οδηγούσε στην απαγόρευση σύναψης δημόσιων συμβάσεων από τα προαναφερόμενα πρόσωπα και στην ακύρωση των εν λόγω συμβάσεων. Η κρίση για την αντισυνταγματικότητα της κρίσιμης ρύθμισης, που συγκροτούνταν από ένα ολόκληρο πλέγμα διατάξεων, βασίστηκε στη σύμφωνη με το κοινοτικό δίκαιο ερμηνεία των διατάξεων του άρθρου 14 παρ. 9 του Συντάγματος. Η υποχρέωση εναρμονισμένης με το κοινοτικό δίκαιο ερμηνείας της συγκεκριμένης συνταγματικής διάταξης στηρίχθηκε τόσο στη βούληση του αναθεωρητικού νομοθέτη όσο και στην ερμηνευτική δήλωση του άρθρου 28 του Συντάγματος, από την οποία προκύπτει η υποχρέωση εναρμόνισης των συνταγματικών διατάξεων με τους κανόνες του κοινοτικού δικαίου. Αν ερμηνευτούν υπό το πρίσμα αυτό οι διατάξεις του άρθρου 14 παρ.9 Σ. αναγνωρίζουν μεν στον κοινό νομοθέτη να καθορίζει με ευχέρεια αυτός κατά τη θέσπιση των «ειδικοτέρων ρυθμίσεων» τα αναγκαία και πλέον πρόσφορα κατά την εκτίμησή του μέτρα εν όψει των εξελισσόμενων κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών και των πολιτικών του εκτιμήσεων, καθώς και των υποχρεώσεων της Χώρας ως μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέτρα, τηρώντας όμως απαρέγκλιτα την αρχή της αναλογικότητας. Ακυρώνεται η προσβληθείσα με αίτηση ακυρώσεως απόφαση του ΕΣΡ επειδή βασίστηκε στην αντισυνταγματική ρύθμιση των διατάξεων των άρθρων 2 και 3 του ν. 3021/2002.