Η αναγωγή της αναλογικότητας σε κανόνα δικαίου μπορεί να καταλήξει στην εκφορά κρίσεων σκοπιμότητας υπό το μανδύα του ελέγχου νομιμότητας των πράξεων διακριτικής ευχέρειας της διοίκησης. Η αναλογικότητα επιτρέπει μία θεμιτή διεύρυνση του βεληνεκούς του δικαστικού ελέγχου, προκειμένου να καταλάβει έναν οριακό in concreto έλεγχο των ουσιαστικών και αξιολογικών κρίσεων της διοίκησης. Με αυτήν την προσέγγιση ο ακυρωτικός δικαστής θα απαλλαγεί από το σισύφειο καθήκον αναζήτησης της ουσιαστικά ορθής κρίσης και θα μπορέσει να ανταποκριθεί στο ρόλο του ως εγγυητή των δικαιωμάτων των διοικουμένων.