Η πρακτική της θέσπισης ατομικών διοικητικών πράξεων δια τυπικού νόμου, που ακολουθείται τα τελευταία χρόνια ιδίως σε ζητήματα πολεοδομικά και περιβαλλοντικά, φέρνει στο προσκήνιο το ερώτημα της παραβίασης της αρχής της διακρίσεως των εξουσιών και του αυτοτελούς κανονιστικού περιεχομένου της αρχής αυτής. Θεωρία και πράξη δέχονται ότι αυτή η νομοθετική πρακτική συνιστά επέμβαση στο έργο της δικαστικής εξουσίας και παραβίαση του δικαιώματος δικαστικής προστασίας. Εδώ προβάλλεται η άποψη ότι η νομοθετική αυτή πρακτική συνιστά επέμβαση και στο έργο της διοικητικής λειτουργίας, για τον λόγο ότι και η διοικητική λειτουργία έχει αυτοτελές καθήκον αμεροληψίας κατά την εφαρμογή του νόμου, άρα και αυτοτελή ρόλο στην προστασία της αρχής της ισότητας και της ελευθερίας, ο οποίος διακυβεύεται με την απορρόφηση του έργου της από τον νομοθέτη.