Η περίπτωση της Μ. Μαυρογένη μοιάζει υποδειγματική για την επιβεβαίωση του κανόνα που επέβαλε -και εν πολλοίς επιβάλλει- την έξωση των γυναικών από τον δημόσιο χώρο. Η ηρωίδα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 φαίνεται να αμφισβήτησε έμπρακτα την στερεοτυπική εικόνα της γυναίκας, καταβάλλοντας βαρύ το τίμημα της εγκατάλειψης της κοινωνικής της τάξης και του παραδοσιακού ρόλου του φύλου της. Η ιστορία της, ωστόσο, δεν είναι αυτή ενός προδομένου οράματος, αλλά μιας ήττας, βαριάς και με έμφυλα χαρακτηριστικά, κυρίως όμως μιας ήττας πολιτικής. Η Μαυρογένη μαζί με τον ζήλο της για την αποτίναξη της οθωμανικής τυραννίας, εισέφερε, όπως και πολλοί άλλοι πρωταγωνιστές της εποχής, αυτό που θα αποτελέσει ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του νεοελληνικού κράτους: την συνδιαλλαγή ως μέσο παραγωγής και νομιμοποίησης της πολιτικής εξουσίας. Όταν έχασε την πολιτική και την οικονομική δυνατότητα να διαπραγματεύεται στο παιγνίδι της εξουσίας, απομακρύνθηκε από το προσκήνιο, με τρόπο που μαρτυρά το έλλειμμα δημοκρατίας που συνοδεύει τον ελληνικό πολιτειακό σχηματισμό από την ίδρυσή του.