Στο κείμενο που ακολουθεί υποστηρίζεται ότι η ενίσχυση της διακυβέρνησης και η απελευθέρωση της λήψης αποφάσεων δεν μπορεί να επιδιωχθεί, παρά με τον θεσμικό περιορισμό της Βουλής και την καθιέρωση της μεγαλύτερης δυνατής διάκρισης των λειτουργιών. Η άμεση ανάδειξη από το εκλογικό σώμα ενός δεύτερου πόλου διακυβέρνησης, από τον οποίον θα εξαρτάται αποκλειστικά η κυβέρνηση και η διοίκηση, θα είχε δύο συνέπειες α) την ισότιμη με τη Βουλή νομιμοποίηση ενός κέντρου διακυβέρνησης, κατ’ αρχήν θεσμικά προστατευμένου από την επιρροή πελατειακών συμφερόντων, και γι’ αυτό περισσότερο ευαίσθητου σε αυθεντικές κοινωνικές πρωτοβουλίες υπεράσπισης του δημόσιου συμφέροντος και β) την απαλλαγή της ίδιας της Βουλής από ένα υπέρμετρο βάρος διακυβέρνησης, μια απαλλαγή που θα της επιτρέψει να αντιμετωπίσει και η ίδια τις πελατειακές πιέσεις. Αυτό θα ήταν ένα μοντέλο προεδρικής δημοκρατίας για την Ελλάδα, με κάποιες πιθανότητες επιτυχίας αρκεί να απαντώνται τα δυο ακόλουθα ερωτήματα: α) μπορεί να επιδιωχθεί θεσμικά, εν όψει του ισχύοντος Συντάγματος; και β) υπάρχουν δυνάμεις πρόθυμες και ικανές να αναλάβουν ένα τέτοιο εγχείρημα;