Στο άρθρο αυτό εξετάζεται η πρόσφατη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στο ζήτημα της σύγκρουσης μεταξύ της ιδιωτικότητας δημοσίων προσώπων και ελευθερίας της έκφρασης και του τύπου, όπως αυτή κατοχυρώνεται στο άρθρο 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Ειδικότερα, εξετάζονται οι υποθέσεις Mosley και MGN Ltd κατά Ηνωμένου Βασιλείου (2011) και η επίδρασή τους στη βρετανική έννομη τάξη αλλά και στη νομολογία του ΕΔΔΑ. Όπως υποστηρίζεται, οι υποθέσεις αυτές συνιστούν μια τομή στην υψηλή προστασία που το ΕΔΔΑ παρέχει στην ελευθερία της έκφρασης (άρθρο 10 ΕΣΔΑ), η οποία οφείλεται στις νέες διακινδυνεύσεις που ο ψυχαγωγικός τύπος και οι paparazzi εγκυμονούν για την ιδιωτικότητα των δημοσίων προσώπων. Τέλος, αντί συμπεράσματος, προτείνονται πέντε θεμελιακές αρχές για τη στάθμιση μεταξύ ελευθερίας της έκφρασης και του τύπου και ιδιωτικότητας, ειδικότερα στις περιπτώσεις δημοσίων προσώπων. Αναδημοσίευση από το περιοδικό ‘Το Σύνταγμα’ (ΤοΣ) 1/2011

Η διατήρηση των προβλεπόμενων στη νομοθεσία περιορισμών αναφορικά με την άσκηση του επαγγέλματος του εφημεριδοπώλη επιβάλλεται από συνταγματικής περιωπής επιτακτικούς λόγους δημοσίου συμφέροντος, ενόψει της θέσης του εν λόγω επαγγελματικού κλάδου στο σύστημα διακίνησης του τύπου και της συμβολής του στην εξυπηρέτηση του συνταγματικού σκοπού της ελεύθερης κυκλοφορίας των εντύπων.

Εκκινώντας από τη θέση ότι οι γενικές αρχές που διέπουν την ελευθερία της έκφρασης, όπως και οι προστατευτικές για τον τύπο συνταγματικές διατάξεις καλύπτουν και το διαδίκτυο, ο Π. Μαντζούφας εξετάζει τη δυνατότητα αναλογικής εφαρμογής του νομοθετικού πλαισίου για τον τύπο και τη ραδιοτηλεόραση στο διαδίκτυο και ιδίως στα ιστολόγια.