Οι αποφάσεις του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Δ.Ε.Ε.) στις υποθέσεις Laval και Viking έχουν προσελκύσει και ακόμη προσελκύουν έντονο ενδιαφέρον, καθώς αγγίζουν τον πυρήνα του προβληματισμού, που διέπει τη ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η μελέτη επιχειρεί να σχολιάσει τις αποφάσεις Laval και Viking από τη σκοπιά τόσο του εργατικού όσο και του συνταγματικού δικαίου. Παρουσιάζονται κριτικά τα βασικά επιχειρήματα του Δικαστηρίου και εντοπίζονται οι ανακολουθίες και αντιφάσεις του δικανικού συλλογισμού. Η προσοχή της συγγραφέως εστιάζεται στη μεθοδολογία που ακολούθησε το Δικαστήριο, καθώς και στις γενικές θεωρητικές – δικαιικές παραδοχές που διέπουν παρόμοιες αποφάσεις. Υποστηρίζεται ότι και στις δύο σχολιαζόμενες αποφάσεις κυριάρχησε η διπολική, τυπική, λογική «κανόνας – εξαίρεση», στην οποία η οικονομική ελευθερία λογίζεται ως κανόνας και τα συνδικαλιστικά δικαιώματα ως εξαίρεση. Υπογραμμίζεται ότι ο δικανικός συλλογισμός οργανώθηκε στη βάση μιας τυπικής προσέγγισης, η οποία, αφενός είναι ακατάλληλη για την αντιμετώπιση σχετικών δικαιικών αντιπαραθέσεων και, αφετέρου, υποθάλπει μια προβληματική, προ-ερμηνευτική, αποδοχή που στηρίζει μια αφηρημένη αξιακή ιεράρχηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων από την πλευρά του Δικαστηρίου).