[Προκαταρκτικά, το κείμενο καλεί σε επανεξέταση δύο κοινότοπων διδασκαλιών της θεωρίας δικαιωμάτων: αφενός, ότι τα δικαιώματα διαιρούνται αυστηρώς αναλυτικά σε ατομικά, κοινωνικά και πολιτικά˙ αφετέρου, ότι ειδικά τα κοινωνικά υπολείπονται κανονιστικά των άλλων. Αποπειράται να απαντήσει, για το μεν πρώτο, ότι η διάκριση ανταποκρίνεται σε μια τρίπτυχη κατανόηση της ανθρώπινης αυτονομίας, συνεπώς ο ίδιος ο λόγος της διάκρισης των δικαιωμάτων συναποτελεί κριτήριο συνεξάρτησής τους. Ως προς το δεύτερο, συνομιλεί κριτικά ιδίως με την άποψη ότι η δημοσιονομική συνθήκη ικανοποίησης των κοινωνικών δικαιωμάτων τα καθιστά από κανονιστικά εύπλαστα έως και ασθενή. Προτείνει τη «βιοτική αυτοτέλεια» ως δικαιολογητική ιδέα και ταυτόχρονα κανονιστικό περιεχόμενο των κοινωνικών δικαιωμάτων: παραδοχή που όχι μόνο δεν είναι δυνατόν να διακυβεύεται υπό την εκάστοτε δημοσιονομική συγκυρία, αλλά αντιθέτως αποτελεί παράμετρο αντιμετώπισης και αποτίμησής της.]