Ο συγγραφέας αναζητά, ξεκινώντας από την υπόθεση ότι η Μεταπολίτευση έφτασε στο τέλος της, τα θεσμικά χαρακτηριστικά της νέας μεταπολιτευτική περιόδου, Τα εντοπίζει στο παγκοσμιοποιημένο και ευρωζωνικό πολιτικο-οικονομικό περιβάλλον, τα οποία θεωρεί συστατικό στοιχείο της νέας περιόδου. Υπογραμμίζει ως πρώτο χαρακτηριστικό την τριπλή εξάρτηση της ελληνικής οικονομίας, -διεθνή, ευρωπαϊκή και αγοραία- και τονίζει το νέο ρόλο του κράτους και της κυριαρχίας. Η ένταξη της ελληνικής οικονομίας στο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα επικαθορισμού της νέας περιόδου, η οποία διανύεται σε συνθήκες διαδικτυομένης παγκόσμια κρατικής κυριαρχίας και διεθνούς οικονομικής αστυνόμευσης (πειθάρχησης) των υπερχρεωμένων κρατών. Στην ελληνική επικράτεια είναι έκδηλη η πλήρης απαξίωση του μετα-πολιτευτικού πολιτικού και κοινωνικού παραδείγματος εν μέσω όμως σταθερού κοινοβουλευτικού πολιτεύματος και αυτό είναι αξιοπρόσεκτο. Μια βαθειά κρίση εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας χαρακτηρίζει το αντιπροσωπευτικό σύστημα και τους αντιπροσωπευτικού θεσμούς. Καθρεπτίζεται στη σχέση αντιπροσώπευσης εκλογέως και βουλευτή. Η απονομιμοποίηση των αντιπροσωπευτικών θεσμών δεν φαίνεται ωστόσο να θίγει τόσο το θεσμό της πολιτικής αντιπροσώπευσης όσο τη λειτουργία της και τους φορείς της. Η αποκατάσταση της σχέσης εμπιστοσύνης περνά αναγκαστικά από την θεαματική, θεσμική και ηθικο-πολιτική, αναδιάρθρωση της σχέσης αντιπροσώπευσης.