‘I never thought I lived in a country where freedom of speech is discouraged’, wrote a doctor of the National Health Service to The Lancet. The journal reported that it receives many messages from front-line health workers who are being ‘bullied’ and threatened with disciplinary action if they raise concerns about their safety at work.… Read More »
Στο άρθρο αυτό εξετάζεται η πρόσφατη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στο ζήτημα της σύγκρουσης μεταξύ της ιδιωτικότητας δημοσίων προσώπων και ελευθερίας της έκφρασης και του τύπου, όπως αυτή κατοχυρώνεται στο άρθρο 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Ειδικότερα, εξετάζονται οι υποθέσεις Mosley και MGN Ltd κατά Ηνωμένου Βασιλείου (2011) και η επίδρασή τους στη βρετανική έννομη τάξη αλλά και στη νομολογία του ΕΔΔΑ. Όπως υποστηρίζεται, οι υποθέσεις αυτές συνιστούν μια τομή στην υψηλή προστασία που το ΕΔΔΑ παρέχει στην ελευθερία της έκφρασης (άρθρο 10 ΕΣΔΑ), η οποία οφείλεται στις νέες διακινδυνεύσεις που ο ψυχαγωγικός τύπος και οι paparazzi εγκυμονούν για την ιδιωτικότητα των δημοσίων προσώπων. Τέλος, αντί συμπεράσματος, προτείνονται πέντε θεμελιακές αρχές για τη στάθμιση μεταξύ ελευθερίας της έκφρασης και του τύπου και ιδιωτικότητας, ειδικότερα στις περιπτώσεις δημοσίων προσώπων. Αναδημοσίευση από το περιοδικό ‘Το Σύνταγμα’ (ΤοΣ) 1/2011
Η ευθεία άσκηση, από υπάλληλο της χωροφυλακής, κριτικής κατά της κυβερνητικής πολιτικής στον τομέα της χωροφυλακής ξεπερνά τα όρια που διαγράφονται από το καθήκον αυτοσυγκράτησης του υπαλλήλου. Η συμμετοχή του πειθαρχικά διωκομένου υπαλλήλου σε ομάδα επιστημονικής εργασίας δεν του προσδίδει την ιδιότητα του ερευνητή και, άρα, ούτε το εύρος της ελευθερίας έκφρασης των πανεπιστημιακών λειτουργών. Παρά την παραβίαση του καθήκοντος αυτοσυγκράτησης, η επιβληθείσα πειθαρχική ποινή της οριστικής παύσης είναι προφανώς δυσανάλογη, ενόψει των περιστάσεων της υπόθεσης.