Στο επίκεντρο της παρούσας μελέτης βρίσκεται η συνάντηση των εννοιών του σκανδιναβικού μοντέλου εθνικής κάλυψης, της, προ τετραετίας, εκδηλωθείσας μεταναστευτικής και προσφυγικής κρίσης, καθώς και της μεταναστευτικής πολιτικής που χάραζαν διαχρονικά τρεις σκανδιναβικές χώρες -η Σουηδία, η Δανία και η Νορβηγία- προκειμένου να αναδειχθεί ο τρόπος διαχείρισης της κρίσης από τη σκοπιά της δοκιμασίας που τούτη έθεσε για το εκάστοτε κράτος πρόνοιας. Μολονότι σε καθεμία από τις τρεις ως άνω σκανδιναβικές χώρες, από τη δεκαετία του ’70 κι εφεξής, εντοπίστηκαν διαφοροποιημένα συστήματα υποδοχής των μεταναστών και προσφύγων, ώστε να δημιουργείται η πεποίθηση ότι η Σουηδία εκπροσωπεί τη φιλόξενη πλευρά των Σκανδιναβών, η Δανία την αφιλόξενη κι η Νορβηγία την ενδιάμεση κατάσταση, όταν η καθεμιά από αυτές ήρθε αντιμέτωπη με συνθήκες μη κανονιστικής ομαλότητας εν έτει 2015, ενεργοποιήθηκε η κοινή σκανδιναβική παράδοση προστασίας της εθνικής ταυτότητας και του εθνικού συμφέροντος, χωρίς μάλιστα τούτη να προσκρούσει σε νομικής φύσεως εμπόδια. Συνεπώς, το σκανδιναβικό κράτος πρόνοιας, άλλως «η ιερή αγελάδα» της Σκανδιναβίας, ούτε αυτοπεριορίστηκε, ούτε συρρικνώθηκε, συνεπεία της μεταναστευτικής-προσφυγικής κρίσης, παρά συνέχισε να λειτουργεί άρτια, εκπληρώνοντας τις λειτουργίες της κοινωνικής προστασίας.