-Η Επιστήμη του Ευρωπαϊκού Δικαίου, διαπνεόμενη από την αίσθηση μιας απατηλής αυτάρκειας, αδιάφορη προς τις αναλύσεις και τις διερωτήσεις των λοιπών ανθρωπιστικών επιστημών (Geisteswissenschaften), αλλά και προς το συστηματικό διάλογο με αυτές, είναι εκ των πραγμάτων καταδικασμένη σε μια παραλυτική στασιμότητα, με απομειωμένη την όποια της αναλυτική ευκρίνεια και μεθοδολογική συνοχή.
– Βασική προσδοκώμενη συνεισφορά του επιστημονικού κλάδου του ευρωπαϊκού δικαίου είναι η συνδρομή στην καλλιέργεια ενός άκρως σημαντικού στοιχείου για την επιβίωση της ΄Ενωσης: στη δόμηση ταυτοτικών τόπων, περιεκτικά το έχω και αλλού ονομάσει – με νοητικό ορίζοντα την απώτατη στιγμή και τελετουργία δικαιικής αποτύπωσης ή και ενστάλλαξης ταυτοτικής υπόστασης στον μακρύ χρόνο: Το Σύνταγμα – «ευρωπαϊκή συνταγματική ταυτότητα».
