Με την αναγγελία του θανάτου του Μιχαήλ Γκορμπατσωφ,και στη μνήμη του αναρτώ τον έπαινο που είχα εκφωνήσει το 1993 στη Νομική Θεσσαλονίκης κατά την ανακύρηξή του σε επίτιμο διδάκτορα. Η ανάμνησh της ιστορικής συμβολής του στην δημοκρατική μεταρρύθμιση της χώρας του και στην παγκόσμια ειρήνη είναι σήμερα τραγικά επίκαιρη.
“…Δέχθηκε την πρόκληση της ιστορίας και ανέλαβε τις ευθύνες του ως ελεύθερος άνθρωπος και ως ανανεωτής κομμουνιστής. Διότι πίστευε ότι δεν υπήρχε άλλη λύση και ότι αυτό επέβαλλε η αφοσίωσή του στο δημοκρατικό σοσιαλιστικό ιδεώδες, αυτό απαιτούσε η παράδοση και η τιμή του σοσιαλιστικού κινήματος, αυτό όφειλε να κάνει κάθε ηγέτης που διαθέτει τόλμη και φαντασία και αγωνίζεται για μια δικαιότερη κοινωνία και ένα καλύτερο κόσμο, αυτή την πολιτική όφειλε να ακολουθήσει κάθε κοινωνικός αγωνιστής που πιστεύει στη δημιουργική ικανότητα του λαού.
Έμεινε στις επάλξεις και αγωνίστηκε μέχρι τέλους, αντιστάθηκε στο πραξικόπημα παρόλο που είχε διαβλέψει τον κίνδυνο της δικτατορίας και είχε προειδοποιήσει τους συμπατριώτες του για την επερχόμενη κατάρρευση, αν δεν συνειδητοποιούσαν την αναγκαιότητα της αλλαγής του συστήματος και δεν αγωνίζονταν γι’ αυτήν.
Η κατάρρευση δεν ήταν για τον Γκορμπατσώφ αναπόφευκτη ούτε μοιραία, ήταν απλώς προβλέψιμη ως ενδεχόμενη εξέλιξη και άρα ανατρέψιμη.
Αναδέχθηκε τον κίνδυνο να γίνει από δημιουργός της ιστορίας θύμα της, γιατί αυτό είναι το τίμημα της ελευθερίας του ανθρώπου, …Kαι οι Μήδοι στο τέλος διαβηκαν και άλωσαν την Πολη.
Η δημοκρατική μεταρρύθμιση στη Ρωσία ακόμη μια φορά απέτυχε και τώρα ζούμε όλοι μας, σε όλο τον κόσμο, τις τραγικές συνέπειες της”.
Αντώνης Μανιτάκης, Ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ, Επικεφαλής του επιστημονικού συμβουλίου της Νομικής Σχολής Λευκωσίας
