Η ριψοκίνδυνη διαδικασία εξημέρωσης της εγχώριας Άκρας Δεξιάς
Από την πανηγυρική της είσοδο στο κοινοβούλιο με τις περσινές δίδυμες εκλογές, η Χρυσή Αυγή δεν έπαψε να προβληματίζει το πολιτικό σύστημα της χώρας. Ωστόσο, αυτό που προβλημάτιζε την πολιτική και τη δημοσιογραφική νομενκλατούρα δεν ήταν βέβαια τόσο η πραγματική δράση του ναζιστικού μορφώματος, τα συστηματικά περίπολα των μαυροντυμένων «ταγμάτων εφόδου» στο κέντρο της Αθήνας και οι εκατοντάδες αιματηρές επιθέσεις τους στους άτυχους «λαθρομετανάστες» που θα συναντούσαν στον δρόμο τους. Αντίθετα, ο προβληματισμός εστιαζόταν στην εξωτικά βάναυση παρουσία της μέσα στο κοινοβούλιο, στις συμπεριφορές εκείνες που διερρήγνυαν τον καθεστωτικό καθωσπρεπισμό των πολιτικών ελίτ της μεταπολίτευσης, γοητεύοντας ταυτοχρόνως με τη βίαιη αντισυστημική ρητορική τους, τούς οργισμένους απόκληρους της κρίσης και μια νεολαία που συνειδητοποιεί καθαρά και από νωρίς τον εγκλωβισμό της σε ένα νοσηρό παρόν χωρίς αύριο. Γι' αυτό και μέχρι σήμερα οι προνομιακοί νομείς της πολιτικής ζωής της χώρας αναζητούσαν επίμονα μια θεσμική λύση στο πρόβλημα (τους), όχι στην κινητοποίηση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους, αστυνομία και δικαιοσύνη, για την πάταξη μιας όλο και πιο βαριάς όσο και διάχυτης εγκληματικότητας, που άφηνε πλέον (αλλοδαπούς) νεκρούς και ανάπηρους πίσω της, αλλά στην απαγόρευση της λειτουργίας της Χ.Α. και τον εξοβελισμό της από το πεδίο της πολιτικής δημοσιότητας.
