Με την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για την αναθεώρηση του άρθρου 3 του Συντάγματος (αλλά και των άρθρων περί ορκωμοσίας των βουλευτών και του ΠτΔ), τέθηκε για πολλοστή φορά επί τάπητος το ζήτημα του ανακαθορισμού των σχέσεων Κράτους-Εκκλησίας, το οποίο είναι, αναμφισβήτητα, ένα από τα πλέον επίμαχα που έχουν απασχολήσει τις έως τώρα συνταγματικές αναθεωρήσεις (πλην βέβαια της μονοθεματικής του 1986). Αυτό βέβαια δεν είναι, κατά την άποψή μου, διόλου συμπτωματικό. Δεν πρόκειται μόνο για το ότι οι σχετικές ρυθμίσεις αποτελούν έναν ιστορικό αναχρονισμό που πρέπει κάποια στιγμή να λήξει. Το χειρότερο είναι ότι οι ρυθμίσεις αυτές εφαρμόσθηκαν κατά καιρούς αλλά και εξακολουθούν, ακόμη και σήμερα, να εφαρμόζονται με έναν τρόπο που υπερακοντίζει κατά πολύ αυτό που θέλησε ο συνταγματικός νομοθέτης με βάση την ιστορική ερμηνεία.
Προδημοσίευση από το περιοδικό ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ 1-2/2020, Ειδικό διπλό τεύχος αφιέρωμα “Θρησκεία, Εκκλησία και Σύνταγμα”
