(Η σημασία της παρεμβολής των εκλογών, η αδυναμία δικαστικού ελέγχου της Αναθεώρησης, το αίτημα της συνταγματικής συναίνεσης και οι σχέσεις μειοψηφίας-μειοψηφίας) Θα ήθελα να παρέμβω στο διάλογο, που άνοιξε, προσθέτοντας ή συμπληρώνοντας ερμηνευτικά επιχειρήματα σε όσα έχουν διατυπωθεί ήδη από συναδέλφους. Θα υπερασπιστώ την άποψη, ότι η Αναθεωρητική Βουλή, αυτή που θα προέλθει από εκλογές,… Read More »
Πριν από λίγους μήνες η εξαγγελλία εκ μέρους του Πρωθυπουργού της πρόθεσης της Κυβέρνησης να δρομολογήσει τις απαιτούμενες διαδικασίες για την αναθεώρηση του ισχύοντος Συντάγματος οδήγησε στην ανάπτυξη ενός διαλόγου με τη συμμετοχή νομικών, πολιτικών και όχι μόνο σχετικά με τις διατάξεις που πρέπει να αναθεωρηθούν, εκείνες που πρέπει να παραμείνουν ως έχουν και τους… Read More »
Το άρθρο 32 παρ. 4 του Συντάγματος που δίνει ουσιαστικά στην αντιπολίτευση το δικαίωμα να προκαλέσει πρόωρη διάλυση της Βουλής, ματαιώνοντας την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα «ανορθόδοξου» συνταγματικού κανόνα -αφού στο κοινοβουλευτικό σύστημα δεν νοείται αντιπλειοψηφική διάλυση της Βουλής με πρωτοβουλία της αντιπολίτευσης-, ο οποίος έχει ήδη κάνει πολύ μεγάλη ζημιά… Read More »
Στη μελέτη αυτή, ο συγγραφέας ασχολείται με τον συνταγματικό πατριωτισμό που εκδηλώνεται ταυτόχρονα σε χώρες που βρίσκονται σε πρόγραμμα δημοσιονομικής σταθεροποίησης, όπως η δίκη μας, και σε χώρες της Ευρωζώνης που χρηματοδοτούν τις πρώτες, όπως η Γερμανία. Η παράλληλη επίκληση του Συντάγματος και στις δυο κατηγορίες χωρών στόχο έχει στις μεν πρώτες να αποκρούσει μέτρα που κινούνται στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας, στις δε δεύτερες να σταματήσει την ανάληψη αλλότριων δημοσιονομικών βαρών από τους φορολογούμενους πολίτες τους. Έτσι, ο συνταγματικός πατριωτισμός και των δυο θα είχε ικανοποιηθεί εάν οι βουλευτές τους εξέφραζαν αυτό που τους υποδείκνυαν κάθε φορά οι αντίστοιχες κοινωνίες τους, ούτως ώστε στις μεν χώρες που είναι σε πρόγραμμα, οι κοινωνίες τους να πάψουν να υποφέρουν, στις δε χώρες που χρηματοδοτούν τις πρώτες, οι φορολογούμενοί τους να πάψουν να αναλαμβάνουν αλλότρια βάρη. Κατά τον συγγραφέα, εδώ πρόκειται για τις δύο όψεις του αυτού νομίσματος, όπου όμως το δυστύχημα είναι πως η μια όψη αγνοεί ότι βρίσκεται στο ίδιο νόμισμα με την άλλη! Αντιθέτως, και οι δυο προεξοφλούν ότι η άσκηση συνταγματικού πατριωτισμού από τη μια δεν θα έχει καμιά επίπτωση στη μέχρι τώρα συμπεριφορά της άλλης. Και οι δύο λειτουργούν με την παραδοχή ότι θα έχουν την πολυτέλεια να αλλάξει η καθεμιά τους πολιτική, χωρίς να μεταβληθεί εξ αυτού του λόγου η στάση της άλλης. Έτσι, κατά τον συγγραφέα, εμείς λειτουργούμε με την παραδοχή ότι η άλλη πλευρά θα συνεχίσει να μας χρηματοδοτεί σαν να μην έγινε τίποτε αν σταματήσουμε εμείς να τηρούμε τις μνημονιακές μας υποχρεώσεις, στη δε περίπτωση ορισμένων εταίρων μας, η δική μας κατάρρευση, που αναπόφευκτα θα επέλθει αν αυτοί σταματήσουν να μας στηρίζουν, δεν θα έχει καμιά συνέπεια γι’ αυτούς, οι οποίοι θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν όλα τα πλεονεκτήματα από τη συμμετοχή τους στην Ευρωζώνη όπως και πριν, αγνοώντας ότι συνιστούμε συγκοινωνούντα δοχεία, ότι συγκροτούμε τις δυο όψεις του αυτού νομίσματος και ότι βρισκόμαστε πάνω στην ίδια βάρκα, την Ευρωζώνη. Λόγος για τον οποίο, κατά το συγγραφέα, η ενδεδειγμένη ανάγνωση του Μνημονίου, που έχει προκαλέσει τόση αμηχανία στο νομικό κόσμο της χώρας, παρά την απόφαση 668/2012 της Ολομέλειας του ΣτΕ, δεν μπορεί παρά να είναι πρώτα διεθνής.